Στο ίδιο μήκος κύματος με το πρώτο μέρος της σειράς της Marvel με τον πειραγμένο ήρωα της σκανδιναβικής μυθολογίας, ευτυχώς όμως με περισσότερες εναλλαγές, ο δεύτερος Θορ έχει πλάκα στη Γη αλλά τίποτε το ιδιαίτερο στον μονίμως ταραγμένο πλανήτη του. Οι περιπέτειες του είναι, όπως πάντα, ζοφερές και εσχατολογικά οριακές (ίδιον των υπερηρώων) και η μέθοδος του, άτσαλη και μονότονη. Στην μεγάλη παρέα των Εκδικητών, προσθέτει κάτι στην ποικιλία, αλλά μόνος του, χάσκει χωρίς χάρη. Η Νάταλι Πόρτμαν συνεχίζει να μοιάζει υπνωτισμένη μετά το Όσκαρ της στο Μαύρο Κύκνο, ενώ σημαντικοί ηθοποιοί, όπως ο Άντονι Χόπκινς και ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ, απλώς κρατούν τα προσχήματα. Μόνο ο Τομ Χίντλστον ξεχωρίζει με διαφορά, με τη σεξπιρική διάσταση στον προβληματικό Λόκι, σε αντίθεση με τον Χόπκινς, ο οποίος απαγγέλει σα να κάνει αγγαρεία