Η ταινία του Ιρανού Βαχίντ Τζαλιλβάντ είχε πάρει το βραβείο FIPRECSI στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας το 2015 σε μια πολύ αδύναμη χρονιά για το συγκεκριμένο τμήμα. Με καθυστέρηση μόλις έξι ετών(!) έρχεται και στη χώρα μας σε κανονική διανομή.

 

Ακούγεται ως παραβολή αλά Κάπρα, ο Τζαλιλβάντ όμως είχε περισσότερο στο μυαλό του τον συμπατριώτη του Ασγκάρ Φαρχαντί, ο οποίος, μέσα από λεπτοδουλεμένα σενάρια, που αφήνουν μικρά μυστικά εδώ κι εκεί και υποδηλώνουν μια εικόνα μεγαλύτερη από εκείνη που βλέπεις στην οθόνη, αναδεικνύει τις παθογένειες της χώρας του.

 

Πραγματικό θέμα της ταινίας είναι η θέση της γυναίκας στην πατριαρχική ιρανική κοινωνία, μα στο δεύτερο μισό ο Τζαλιλβάντ αφήνει στην άκρη τον Φαρχαντί και παραδίνεται σε τεχνητές, μελοδραματικές ευκολίες, δυσκολευόμενος να βρει τις ισορροπίες μεταξύ του φεστιβαλικού και του λαϊκού θεάματος. Στο μεταξύ, βέβαια, έχει δώσει κάποιες υποσχέσεις που εκπληρώθηκαν δύο χρόνια μετά, με την Περίπτωση Συνείδησης (2017).