ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 32 παντρεμενη κ σε σχεση συνολικα 8 χρονια και με ενα παιδακι σχεδον 2 ετων..Ειμαι πολυ ευτιχισμενη με το παιδακι μου και το λατρευω αν και στην αρχη οριακα επαθα επιλοχειο..αλλα το παλεψα... Τον αντρα μου απο τη γεννα μ και μετα σιγα σιγα μετα απο καποιες συμπεριφορες του τον βαρεθηκα..κουραστηκα βασικα ..υπαρχουν μερες που μ δινει ενα πεταχτο φιλι μονο..ειναι γλυκος μαζι μ γενικα αλλα καποιες φορες ειναι ανυποφορος..παραδειγμα..δεν βοηθαει σχεδον σε τπτ στο σπιτι..βγαζει νευρα αν κατι θεωρει οτι δε το χεις κανει σωστα... Το πιο σημαντικο ειναι ομως οτι νιωθω οτι ειμαι μονη μου..παω να του πω κατι που με απασχολει και απανταει "αντε παλι "..ή "ωωχ μπορουμε να μη το συζητησουμε τωρα αυτο?" ..δεν καθευαι ποτε να ακουσει τι εχω δειχνει ενοχλημενος..οταν το μωρο ηταν ουτε ενος μηνα μου ειπε σ εναν τσακωμο "με κουρασες "...να μαι σε αθλια ψυχολογικη κ σωματικη κατασταση απ τον τοκετο κτλ και επειδη εξεφρασα εναν προβληματισμο μου..μου ειπε αυτο..κατα τ αλλα οταν ειναι στη δουλεια στελνει μνμτα με το ποσο του λειπω εγω και το μωρο..Εχω ξενερωσει και πλεον δεν θελω να παλεψω αλλο..αλλα δε θελω το παιδι μου κιολας να ειναι σε διαλυμενη οικογενεια επειδη "βαρεθηκα"..ομως εμενα μου φαινεται οτι η ζωη για μενα αυτη ηταν..εκανα τις επιλογες μ ανεχτηκα πραγματα που δεν επρεπε και τωρα ειμαι στη φυλακη που μου εχτισα. Δεν ξερω πια τι ειναι σωστο κ λαθος..ζηλευω οσους ειναι σε ευτιχισμενες οικογενειες...ζηλευω οσους ειναι ακομα ελευθεροι και εχουν την ευκαιρια να κανουν σωστες επιλογες.. τον αγαπαω σαν ανθρωπο και θα θελα να μαστε ομαδα για το παιδι μας και οι καλυτεροι φιλοι αλλα οχι συντροφοι αλλα δε θα δεχοταν ευκολα κατι τετοιο...

Νιώθω πολύ πεσμένος ψυχολογικά. Ας κάνω μία περίληψη της ζωής μου: 29 χρονών (σε 1 μήνα γίνομαι 30) , άνεργος (όχι από επιλογή, απλά δεν βρίσκω πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα και επειδή έχω θέμα ιατρικής φύσης με την μέση μου, δεν μπορώ να κάνω τις περισσότερες χειρωνακτικές δουλειές, μόνο σε γραφείο μπορώ και υπάρχει πολύς ανταγωνισμός σε αυτές τις θέσεις καλώς ή κακώς) , μένω με την μητέρα μου (έχω συγκατοικήσει με πρώην μου για ένα διάστημα, γενικά αν είχα σταθερή εργασία θα πήγαινα να μείνω μόνος μου κάπου, δεν τα πάμε και τέλεια και είναι λογικό να υπάρχει γκρίνια-παράπονα-συγκαταβατικότητα όταν σε αντιμετωπίζουν λες και είσαι μωρό παιδί ακόμα και να σε συμβουλεύουν συνέχεια για όλα τα θέματα χωρίς καν να ζητήσεις την καθοδήγηση -που όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, από ένα σημείο και μετά κουράζει όταν παίζει συνέχεια η ίδια κασέτα από την αρχή- ) , χωρίς κάποιον φίλο (όταν λέω "φίλο" εννοώ να μπορείς να του μιλήσεις για όλα, να μπορείς να τον εμπιστεύεσαι σε απόλυτο βαθμό, όχι απλό παρεάκι τύπου καμιά βόλτα και χαβαλέ αλλά μέχρι εκεί) , χωρίς κοπέλα (προσπαθώ μεν να κάνω γνωριμίες -όχι απαραίτητα ερωτικές, έστω και φιλικές- από dating apps αλλά δεν έκανα μέχρι τώρα). Το γεγονός ότι πλησιάζω τα πρώτα άντα (30) μου δημιουργεί μία υπαρξιακή κρίση που όσο και αν προσπαθώ να το προσπεράσω θυμίζοντας στον εαυτό μου πως "θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα τα πράματα" , δεν με βοηθάει να ξεχαστώ όπως συνέβαινε παλιότερα. Θέλω να κάνω πολλές αλλαγές στην ζωή μου και ξέρω πως είναι εφικτές αυτές οι αλλαγές που θέλω και όχι ουτοπικά όνειρα, απλά νιώθω πως έχω περιθώρια μερικά χρόνια επειδή η μητέρα μου είναι μεγάλη σε ηλικία και αν -χτυπήστε ξύλο- πάθει κάτι, είμαι κυριολεκτικά φύλλο στον άνεμο, όλα κρέμονται από μία κλωστή και αυτό με πανικοβάλει πολύ, η ιδέα δηλαδή ότι αν η μητέρα μου πάθει κάτι εγώ θα καταλήξω στον δρόμο. Έχουμε μεν κάτι συγγενείς (οι οποίοι μένουν πολύ μακριά) όμως έχουμε μαζί τους την ελάχιστη τυπική επικοινωνία και πέρα από τους δεσμούς αίματος, δεν υπάρχει αυτό το αίσθημα σε φάση θαλπωρής και ασφάλειας, αυτό το "μαξιλαράκι" σε περίπτωση που λίγο γλιστρήσουμε και πέσουμε να μας βοηθήσουν να σηκωθούμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ατόμων που είναι τόσο φίλοι με την μοναξιά όπως και εγώ και που τους ακολουθεί η στεναχώρια όπου και αν πάνε σαν να είναι η σκιά τους, όμως όταν τα βιώνεις σε 1ο πρόσωπο, αποκτούν άλλες διαστάσεις, πολύ πιο μελοδραματικές. Αν εγώ διαβάσω κάποια εξομολόγηση ενός ατόμου η οποία γράφει ό,τι και η δικιά μου, πάντα θα ταυτίζομαι μεν αλλά όλα όσα νιώθει αυτό το άτομο είναι τόσο διαφορετικά (και ας γράφει τα ίδια ακριβώς πράματα) επειδή όλοι μας κάνουμε μοναδικές σκέψεις και επηρεαζόμαστε με διαφορετικό τρόπο. Έχω διαβάσει μερικές απαντήσεις-σχόλια π.χ. σε εξομολογήσεις περί μοναξιάς-έλλειψης κοινωνικής ζωής, και ναι μεν τις βρήκα ενδιαφέρουσες και χρήσιμες, αλλά όσο και αν ασχοληθεί κάποιος-α με τον εθελοντισμό, τον ακτιβισμό, τις τέχνες, τον χορό-θέατρο-γυμναστική-σκάκι-αστρονομία-άλλο χόμπι κοινωνικοποίησης, όλα αυτά είναι σαν μηχανισμός escapism , δηλαδή να ξεχνιόμαστε για λίγες ώρες από τα μεγάλα μας προβλήματα, κάπου να ξεδίνουμε και να ξαποσταίνουμε από το ατομικό βάρος της υπαρξιακής μας θύελλας. Ό,τι και αν κάνω (και έχω δοκιμάσει πολλά απ' όσα ανέφερα προηγουμένως) , ήταν ευχάριστες ασχολίες όμως μετά ξαναγύρισα στο σπίτι μου, με την χωρίς φίλους-χωρίς δουλειά-χωρίς σχέση μοναξιά μου. Σαν να ανοίγεις για λίγο το πρωί τα παντζούρια ενός δωματίου και να τραβάς τις κουρτίνες και να ανοίγεις τα παράθυρα να μπει φως και καθαρός αέρας, όμως μετά να τα ξανακλείνεις και να είναι ακόμα πιο έντονη μετά η σκοτεινιά επειδή πλέον δημιουργεί μία αντίθεση μεταξύ του φωτός που υπήρχε για λίγο και του σκοταδιού που ξανάρθε. Έχω δοκιμάσει τα πάντα, ακόμα και σε ψυχολόγο να πάω. Πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν (καλώς ή κακώς μας εμφύτευσαν αυτή την πεποίθηση από μικρή ηλικία και την αποδεχτήκαμε χωρίς να την αμφισβητήσουμε ούτε στο ελάχιστο) πως αν είναι κάποιος σαν εμένα (χωρίς δουλειά, φίλους και ελεύθερος) στα 30, θεωρείται "αποτυχημένος" στην ζωή. Ενώ αν στα 30 σου μένεις σε δικό σου σπίτι (και ας μην σου αρέσει η περιοχή-γειτονιά, και ας δίνεις τα μισά χρήματα του μισθού σου στο ενοίκιο) , έχεις φίλους (και ας μην σε καταλαβαίνουν, και ας μην μιλάτε για κάτι άλλο πέρα από την επικαιρότητα, το ποδόσφαιρο και τις γυναίκες) , και έχεις σχέση (και ας μην είσαι καν ερωτευμένος μαζί της ή όλο μαλώνετε) , τότε είσαι "επιτυχημένος". Δεν τα γράφω αυτά για να το παίξω "μοναχικός μεν, αληθινός δε, αντίθετα από τους πολύχρωμους χαμογελαστούς που κρύβουν την βαθύτερή τους θλίψη μέσα στα κοινωνικά κατορθώματα και καμουφλάρουν την μοναξιά τους με σιδερωμένα πουκάμισα και περιποιημένα χτενίσματα, γυαλιστερά αμάξια και ακριβά ρολόγια". Απλά λέω πως δεν είναι όλα μαύρο και άσπρο, μερικά πράματα ακροβατούν μέσα σε μία παλέτα που περιέχει αποκλειστικά μουντές αποχρώσεις του γκρι. Θέλω να αλλάξω την ζωή μου, θέλω να γεμίσω τον πίνακά μου έστω και με μουντζούρες και σουρεαλιστικά σχέδια, οτιδήποτε αρκεί να μην είναι τόσο κενός, τόσο άδειος, τόσο μονότονος, αλλά δεν ξέρω που να βρω μπογιές σε έναν κόσμο που ακόμα και το μαύρο το χρεώνει με τιμές εμπορίου. Όταν είμασταν μικρά παιδιά, όλα ήταν τόσο απλά, τόσο μινιμαλιστικά, τόσο λαμπερά. Ούτε ευθύνες υπήρχαν, ούτε επιτακτικά "πρέπει" (πέραν του διαβάσματος). Βρίσκαμε την ευτυχία στο κάθετι και ενθουσιαζόμασταν για όλα. Από ένα σημείο και ύστερα, είναι λες και αντικαταστήσαμε όλη αυτή την θετική ενέργεια με χαρούμενες μάσκες-προσωπεία που τα φοράμε για να πείσουμε άλλους πως είμαστε καλά, ενώ μπορεί από μέσα μας να κλαίμε. Εγώ ποτέ δεν φόρεσα μία τέτοια μάσκα, ανέκαθεν έδειχνα (ακόμα και αν δεν το έλεγα) το τι νιώθω όμως δεν το εκτιμούν καθόλου.

Είμαι στην ίδια δουλειά με κάποιον που μου αρέσει πάρα πολύ. Μιλάμε κάθε μέρα και στο ίνσταγκραμ, συζητήσεις για πολλά πράγματα και βγαίνουμε βόλτες. Σήμερα όμως με ρώτησε στα ίσα "μήπως σου αρέσω"; κι εγώ του απάντησα πώς σου ήρθε αυτό... και μου λέει οκ γιατί εσύ δεν μου αρέσεις... Είμαι χάλια από τότε... Πιο πολύ γιατί με απέρριψε χωρίς να του πω τίποτα... Να φύγω από τη δουλειά για να μην τον βλέπω; Στεναχωριέμαι... Ή να κάτσω εκεί και να κάνω glowup και να τον αγνοώ; Δεν υπάρχει ελπίδα, ξέρω ότι δεν είμαι του γούστου του... Τόσο καιρό τον κερνάω, τον βοηθάω στη δουλειά και του πλήρωσα και το γυμναστήριο... Τουλάχχιστον αν κάτσω θα τον βλέπω...

Γεια σας. Πως να αντιμετωπίσω τη μοναξιά; Έχω χόμπι, πάω βόλτες, βγαίνω. Κάνω και εθελοντισμό. Ξέρω ότι θέλει υπομονή. Δεν έχω άλλη. Εξαντλήθηκα. Ευχαριστώ 🙏

Καλησπέρα στην ομάδα εδώ και μια βδομάδα βγαίνω με μια κοπέλα που την γνώρισα όταν της πήγαινα δέματα λόγω της δουλειάς μου ήμουν κούριερ.Με βρήκε στο Instagram με έστειλε αίτημα της έστειλα μήνυμα μιλήσαμε γνωριστήκαμε βγήκαμε φιλιθηκαμε όλα καλά. Είναι λίγο ντροπαλή βέβαια τρυφερή ρομαντική και πολύ συναισθηματική που εμένα μου αρέσει πολύ. Υπάρχει ένα θέμα δεν υπάρχει σπίτι για να προχωρήσουμε παρακάτω γιατί μένουμε ακόμα με τους γονείς μας. Μήπως η κοπέλα ξενερώσει μαζί μου επειδή δεν έχω κάνει κίνηση για το σεξουαλικό η δεν έχω αναφέρει σχεδόν τίποτα για αυτό και επειδή περνάει ο καιρός και ακόμα δεν έχουμε συνευρεθεί ερωτικά έχω και τον κολλητό μου να λέει αν δεν το κάνετε στον επόμενο μήνα θα ξενερώσει και θα μου πει να το τελειώσουμε επειδή θα ξενέρωσει ποια η γνώμη σας?

Νιώθω απαίσια να τους βλέπω όλους σε νησιά και εγώ να μην είμαι επειδή δεν έχω παρέα. Έχω κάποιους λιγοστούς φίλους αλλά θέλουν να κάνουμε άλλα πράγματα όχι αυτά που θέλω εγώ. Βαρέθηκα δεν έχω απολαύσει τίποτα στην ζωή μου, ποτέ δεν είχα ανθρώπους να με θέλουν πραγματικά για παρέα στην ζωή τους όσο κι αν προσπάθησα

Το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι ασφυκτιώ στην Αθήνα. Παρότι έχω μια καλή δουλειά, η απόσταση από το σπίτι μου είναι μεγάλη και οι ρυθμοί τρελοί που πραγματικά δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα για εμένα τις καθημερινές. Το να νοικιάσω κάπου κοντά στη δουλειά φαντάζει απίθανο καθώς είναι πολύ ακριβή η περιοχή όπως και τα ενοίκια παντού άλλωστε. Έχω καταγωγή από ένα πολύ μικρό χωριό ωστόσο εκεί δεν μπορώ να ασκήσω το επάγγελμα μου και δεν θα ήθελα να αλλάξω δεδομένου ότι μου αρέσει πολύ. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο και πραγματικά πλήττω.

Δεν αξίζω τη δυστυχία που περνάω. Δεν είμαι σπουδαίος ούτε με θεωρώ κάτι ξεχωριστό αλλά όχι δεν την αξίζω. Και δεν είναι ότι τα βλέπω εγώ άσχημα τα πράγματα, είναι απαίσια. Λίγη ευτυχία αξίζω. Λίγη. Όχι το τίποτα που έχω.

Δεν θέλω να συναντιόμαστε μου κοστίζει ψυχικά. Γιατί ξαναβρεθηκαμε τυχαία μετά από λίγο καιρό πάλι; Απέραντη θλίψη νιώθω. Λένε πως ο επιμένων νικά αλλά αν επιμεινεις σε κάτι που έχει τελειώσει μετά σε χαρακτηρίζουν φορτικο. Κι εσύ κρατάς τα προσχήματα. Ήταν σαν λουλούδι σήμερα και παράλληλα έτοιμη να παραδοθεί, σαν να ήθελε βραδινή παρέα στη μοναξιά της. Αλλά με έχει πληγώσει. Οπότε δεν εκμεταλλεύτηκα την αποψινή της φάση. Κάποιοι θα σκεφτούν πως είμαι κορόιδο, μου αξίζει άλλη μια μοναχική βραδιά αφού δεν επέμεινα κι ότι τις ευκαιρίες τις φτιάχνουμε ή τις αρπάζουμε. Άλλοι θα πουν πως ήμουν διακριτικός και αξιοπρεπής και μπράβο που δεν επέμεινα αφού για να με πλήγωσε δεν με θέλει όσο εγώ. Ζω μια χαμένη ζωή, όπως κι αν αντιδράσω απλά πληγωνομαι. Θα βρει άλλον να περάσει όμορφα μαζί του απόψε. Θεέ μου παραμένει πανέμορφη. Νιώθω τσακισμένος, οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν πώς νιώθω.

Κανένας φίλος μου δεν με κάλεσε να έρθω μαζί τους διακοπές, οι ίδιοι πήγαν με την σχέση τους ή με παιδικούς φίλους τους, τα περισσότερα κανονίστηκαν τελευταία στιγμή . Οι περισσότεροι πήγαν στα χωριά, δεν ήταν θέμα χώρου ή εισιτηρίων και τώρα βλέπω στις ομαδικές πως περνάνε τις διακοπές τους. Κανένας δεν αναρωτήθηκε πώς θα περάσω αυτές τις μέρες ή αν έχω ανάγκη για παρέα Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω , πήγαινα συχνά μόνος για μπάνιο μου αρέσει αλλά φέτος είναι η μόνη χρόνια που δεν θέλω