ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από 30 χρόνια: Οι δάσκαλοι της μουσικής μου έβλεπαν στον έφηβο εαυτό μου μια μουσική ιδιοφυΐα. Οι γονείς μου έβλεπαν ένα θαρραλέο νέο που θα κατακτούσε τον κόσμο. Οι καθηγητές μου στο σχολείο κάποιον που θα ακολουθούσε πανεπιστημιακή καριέρα. Οι φίλοι μου έναν ηγέτη. Οι κοπέλες έναν ιδανικό εραστή. Σήμερα: Στρίβω σε παραδρόμους μόλις δω τους υπερώριμους δασκάλους της μουσικής στο δρόμο. Οι υπερήλικες γονείς μου όλο γκρινιάζουν για να τους δίνω λεφτά προσβάλλοντάς με για τα κιλά μου. Οι καθηγητές μου του σχολείου έχουν πλέον πεθάνει και όσοι ζουν δεν μπορούν να με αναγνωρίσουν στο δρόμο. Στους παλιούς φίλους δεν απευθύνω ούτε "γεια". Κοπέλα δεν γνώρισα, παρά μόνο ένα βράδυ στην ερημική Γαστούνη, όταν συνέθεσα το επόμενο και το έργο "Ρέκβιεμ για μια χαμένη νιότη", το μόνο έργο που συνέγραψα και το εκτέλεσα για χάρη της, λίγο πριν με εκτελέσει με την εγκατάλειψη.

Δεν αντέχω πια το άγχος. Καταπιεζω τον εαυτό μου όταν βγαίνω έξω να μην φανεί στους γύρω μου, αλλά τελικά νιώθω χειρότερα. Είναι ένας λόγος που απομονώνομαι και δεν πολυβγαίνω. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν μπορώ καθόλου, μάλλον θα αναγκαστώ να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα στη ζωή μου , ενώ ξέρω πως υπάρχουν κάποια καλά στη ζωή μου είναι σαν να έχει θολώσει το οπτικό μου πεδίο . Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ ψυχολογική υποστήριξη παρά μόνο κριτική που με κούραζε ψυχολογικά. Προσπαθώ αλλά νιώθω ότι δεν είναι αρκετό. Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός που ήταν πιο δραστήριος. Αλλιώς είχα υπολογίσει κάποια πράγματα και αλλιώς ήρθαν. Με πνίγει αυτή η απελπισία και η ματαιότητα. Θέλω πολύ να προχωρήσω, αλλά πρώτη φορά το ενδεχόμενο λάθους με κρατάει πισω. Δεν μιλάω σε κανέναν για αυτά και έχω σκάσει. Εξάλλου δεν θα υπήρχε ανταπόκριση, ουτε πρόταση βοήθειας, παρά μόνο κριτική. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος και το κουβαλάω όλο μόνη μου. Έχει αρχίσει και βαράει ψυχοσωματικά. Δεν μπορώ να βρω ηρεμία. Πως βγαίνουμε απ' αυτό το αδιέξοδο;

Ψυχοσάββατο σήμερα και το πόσο πολύ μου λείπει απερίγραπτο,εκείνος που τα ξερε όλα από πριν που 12 χρόνια έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο που ήταν τα πάντα. Πώς ξεπερνιέται η απώλεια;

Η μοναχικότητα μου αρέσει . Πολλές φορές μάλιστα την επιδιώκω κιόλας, αλλά η μοναξιά είναι άλλο πράγμα βαρύ για την ψυχή ενός ανθρώπου. Είναι μέρες που μέσα μου νιώθω μια ερημιά , σαν να βρίσκομαι σε άδειο γήπεδο και αυτό πονάει πολύ. Τελευταία νιώθω μια ματαιότητα και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Κλεινομαι στον εαυτό μου γιατί τον έχω πεισει πως κανείς δεν πρόκειται να νοιαστει πραγματικά. Μαραζωσα τόσα χρόνια.

Ετών 30 πλέον και δεν την έχω "πέσει" ποτέ σε κοπέλα. Έχω την τύχη να έχω μια καλή εμφάνιση και οι 5 σχέσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου, με προσέγγισαν αυτές. Είμαι γενικά πολύ ντροπαλός και κλειστός χαρακτήρας. Ακόμα και στις παρέες μου, ανοίγομαι μόνο σε αυτούς που ξέρω πολλά χρόνια. Πχ αν βγούμε με τους κολλητούς μου είμαι πολύ επικοινωνιακός και πολύ ευχάριστος, αν όμως έρθει κανένας φίλος των φίλων μου μαζί μας, δε μιλάω πολύ και δε ξέρω τι να πω γενικά, χάνω τα λόγια μου. Έτσι είμαι και με τις κοπέλες. Αν δεν ξέρω κάποια καλά, δε μιλάω πολύ. Όλες μου οι σχέσεις ξεκίνησαν από φιλίες από το εργασιακό μου περιβάλλον, και παλιότερα από το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Δηλαδή, μόνο όταν έχω τριβές καθημερινά με τα ίδια άτομα, ανοίγομαι και μιλάω. Όμως, πλέον δεν έχω την ευκαιρία να γνωρίζω νέα άτομα που να έχουμε καθημερινή τριβή. Φοβάμαι ότι θα καταλήξω μόνος. Γενικά, φοβάμαι την απόρριψη για αυτό και σε όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα πήγαινα εκ του ασφαλούς σε όλους τους τομείς. Επίσης, όταν φτάσω στο σημείο να νιώθω άνετα με μια κοπέλα και να μου δείξει με τον τρόπο της ότι ενδιαφέρεται και κάνουμε σχέση, έχω τόσο άγχος την πρώτη φορά που θα κάνουμε σεξ, που πραγματικά από το άγχος μου η πρώτη φορά είναι πάντα μαρτυρική και χάλια. Το ξέρω ότι όλα είναι στο μυαλό μου και πρέπει να ξεκομπλαρω αλλά πάντα κάνω overthinking και σκέφτομαι ακραία σενάρια. Αν βγω σε κλαμπ δε θα κάνω ποτέ πρώτη κίνηση να μιλήσω σε κοπέλα, δεν το έχω κάνει ποτέ, και να το κάνω είμαι σίγουρος ότι θα χάσω τα λόγια μου ή θα λέω βλακείες. Μου έχει τύχει κάποιες φορές να μου μιλήσουν κοπέλες πρώτα και είμαι σαν παγοκολώνα. Οι φίλοι μου φλερτάρουν κανονικά όταν βγαίνουμε και γνωρίζουμε κοριτσοπαρέες αλλά από τη ντροπή μου να μιλήσω, με περνάνε για σνομπ ή ότι δεν ενδιαφέρομαι. Δε το κάνω επίτηδες, πάντα το ίδιο μου συμβαίνει. Μάλλον έχω και χαμηλή αυτοπεποίθηση διότι οι σχέσεις μου ήταν πάντα κορίτσια κάτω του μετρίου εμφανισιακά, δηλαδή αν τύχει και δείξει το ενδιαφέρον της κάποια όμορφη κοπέλα, πάλι κομπλαρω ακόμα και αν την ξέρω καιρό, ακόμα και αν μου αρέσει πολύ. Είμαι αγχώδης και σαν άνθρωπος γενικά. Πήγα σε ψυχολόγο αλλά μου έλεγε κάτι βλακείες του τύπου όταν βγαίνω να κοιτάω συνέχεια τριγύρω μου τι συμβαίνει, να παίρνω βαθειές και αργές ανάσες και άλλες τέτοιες βλακείες. Υπάρχει κάποιο κόλπο ώστε να μη ντρέπομαι να μιλάω σε κοπέλες; Ποτέ δεν τα είχα με κοπέλες που μου άρεσαν πραγματικά...

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα τη συμβουλή σας σε κάτι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχε τύχει σε εποχική δουλειά να γνωριστώ με ένα συνάδελφο. Από την αρχή ταιριάξαμε σαν παρέα, στα διαλείμματα μαζί μιλάγαμε συνέχεια, στο τηλέφωνο οπότε υπήρχε ευκαιρία αλλά λόγω της κούρασης της δουλειάς και τις υπερωρίες, δεν βγαίναμε εκτός εργασίας. Όταν όμως είδα από την πλευρά του ότι θέλει να το πάει παραπάνω και δεν μου ήμουν σίγουρη για τις προθέσεις του, αν θέλει σχέση ή να περάσει καλά μόνο, άρχισα λίγο να απομακρύνομαι γιατί δεν ήθελα να πληγωθώ αν τελικά αποδεικνυόταν ότι ήθελε μόνο να περάσει καλά. Δεν το ρίσκαρα δηλαδή. Ήταν κάτι που με σταματούσε, σαν ένστικτο ότι ίσως ερωτικά να μην τα βρίσκαμε, αν θέλαμε αλλά ο καθένας και απλά μου έλεγε ότι ήθελε σχέση γιατί το είπα εγώ ότι θέλω. Μου άρεσε πολύ όσο καιρό μιλάγαμε φιλικά. Και έτσι πέρασε η σεζόν και ξεχάστηκε το θέμα και όλο το χειμώνα, που τελειώσαμε και από τη δουλειά, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ, μόνο αίτημα μου έστειλε στο facebook μετά από κάτι μήνες. Φέτος όμως για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα να πάω σε δουλειά εκτός της πόλης μου και ξανά πήγα στην ίδια. Και ήταν και αυτός τελικά εκεί. Δεν είχα ιδέα ότι θα πήγαινε πάλι φέτος. Και έτσι εδώ και 2 εβδομάδες κοντά που δουλεύουμε, μια φορά με ρώτησε πού μπορούσε να βρει κάποια πράγματα και δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μία καλημέρα. Νιώθω το βλέμμα του να με κοιτάει οπότε περάσει ή με δει από μακριά, ρίχνει κάποιες κλέφτες ματιές. Και όποτε τυχαίνει να βρεθούμε δίπλα δίπλα, προτιμούσε να κοιτάει το πάτωμα κάτω παρά πάνω μέχρι να φύγει από δίπλα μου. Το ξέρω ότι εγώ φταίω που δεν το ρίσκαρα πέρυσι αλλά έτσι όπως μας βλέπω φέτος με στεναχωρεί. Θέλω πολύ να του μιλήσω να πω ένα γειά κάτι αλλά δεν ξέρω καν αν πάρω απάντηση. Δεν ξέρω κιόλας αν θέλει να του μιλήσω ή απλώς δεν έχει όρεξη αλλά με άλλους συναδέλφους καλά τον βλέπω αν είναι. Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω, να πάρω πρωτοβουλία από μόνη μου ή αυτός να περιμένω μπας και μου μιλήσει.

Είχα βγει το Σάββατο σε ένα μπαράκι με έναν φίλο μου (26, ελεύθερος εγώ, 28 σε σχέση εκείνος) και έπιασε την συζήτηση με μία κοπέλα που (απ' όσα κατάφερα και κρυφάκουσα επειδή εκείνος την πλησίασε και εγώ ήμουν πιο πέρα) περίμενε να έρθει το ραντεβού της (από κάποια εφαρμογή γνωριμιών) και που δεν εμφανίστηκε ποτέ εν τέλει. Το κλασικό "είσαι μόνη/να κεράσω ένα ποτό;" στο οποίο εκείνη ανταποκρίθηκε θετικά και αρχίσανε να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων. Εγώ ήμουν λίγο πιο πέρα και επειδή ήταν μπαρ με ζωντανή μουσική, χάζευα το τραγούδι που έπαιζε η μπάντα εκείνη την στιγμή. Μετά από κανένα μισάωρο, ο φίλος μου, μου χτύπησε την πλάτη και μου είπε πως θα πήγαινε μία βόλτα με την κοπέλα αυτή και πως θα με έπαιρνε τηλέφωνο αργότερα. Εγώ είχα πιάσει την κουβέντα με μία κοπέλα μέχρι που γύρισε εκείνος μετά από μία ώρα και ενώ μιλούσα με την κοπέλα αυτή, με τράβηξε παραπέρα και μου είπε πως θέλει να μου μιλήσει. Εν ολίγοις, αυτό που μου είπε, το οποίο με σόκαρε και μπορώ να πω πως μου χάλασε αρκετά την εικόνα που είχα για το πρόσωπό του, ήταν ότι πήγε με την άλλη κοπέλα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι πιο κάτω στο δρόμο και έκαναν σεξ. Είχε κάτι σκισμένα στρώματα εκεί (ποιος ξέρει ποιος άστεγος ή ναρκομανής θα έμενε εκεί) και έκαναν ό,τι έκαναν και μετά εκείνος κάλεσε ταξί να την πάει στο σπίτι της (το οποίο πλήρωσε αυτός) και γύρισε στο μπαρ. Έχει σχέση περίπου 2μιση χρόνια και η κοπέλα του είναι η κολλητή μου, δηλαδή πρώτα την ήξερα εγώ αυτήν (πάνω από δεκαετία) και μετά που τα έφτιαξε με αυτόν αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Φυσικά και το είπα στη κολλητή μου και επειδή εκείνος δεν είχε σκοπό να της το πει (είμαι σίγουρος ότι ο λόγος που μου το εξομολογήθηκε ήταν επειδή ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ, όχι επειδή ένιωθε τύψεις για την απιστία) αλλά και επειδή της αξίζει να μάθει την αλήθεια από έναν άνθρωπο που την νοιάζεται και αφού την πληγώσει λέγοντας ό,τι έγινε, θα είναι εκεί για να την παρηγορήσει και να την αγκαλιάσει (από την 1η μέρα το ξεκαθαρίσαμε πως θα είμαστε φίλοι και μόνο, ποτέ δεν παίχτηκε κάτι το ερωτικό μεταξύ μας και αυτές οι φιλίες σπανίζουν πιστεύω γι' αυτό και την εκτιμάω αρκετά ώστε να είμαι ειλικρινής σε ό,τι της λέω) αντίθετα από τον γκόμενο που θα φύγει από την ζωή της. Εκείνος νευρίασε πάρα πολύ την επόμενη μέρα που πέρασε το hangover και θυμήθηκε το τι ακριβώς έγινε επειδή εγώ της το είπα την ίδια μέρα και εκείνη του είχε στείλει καμιά 20αρια μηνύματα τα οποία αυτός είδε το μεσημέρι της επόμενης μέρα. Με έβρισε και με απείλησε ότι θα με χτυπήσει αν με δει από κοντά επειδή κατά την γνώμη του φέρθηκα άτιμα που της το είπα. Φταίω εγώ που είπα την αλήθεια; Ναι, έχασα έναν φίλο (μπορεί να έγινε αυτό το σκηνικό αλλά μέχρι να γίνει ήταν αρκετά φιλικός/υποστηρικτικός απέναντί μου, δεν ξέρω πόσο είχε πιει και τι του προκάλεσε η άλλη και πέταξε 2μιση χρόνια στον αέρα για ένα one night stand) αλλά διατήρησα μία δυνατή φιλία 10ετίας. Ήταν μία άσχημη βραδιά. Και on top of that, η κοπέλα με την οποία μιλούσα και χαθήκαμε όταν επέστρεψε στο μπαράκι, ήταν πάρα πολύ καλή, δεν την είχα ξαναδεί εκεί και ούτε και πρόλαβα να της ζητήσω σόσιαλ. Και έναν φίλο έχασα, και μία αρκετά υποσχόμενη γνωριμία, και στεναχώρησ και την κολλητή μου λέγοντας μία πικρή αλήθεια...

Η μοναχικότητα μου αρέσει . Πολλές φορές μάλιστα την επιδιώκω κιόλας, αλλά η μοναξιά είναι άλλο πράγμα βαρύ για την ψυχή ενός ανθρώπου. Είναι μέρες που μέσα μου νιώθω μια ερημιά , σαν να βρίσκομαι σε άδειο γήπεδο και αυτό πονάει πολύ. Τελευταία νιώθω μια ματαιότητα και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Κλεινομαι στον εαυτό μου γιατί τον έχω πεισει πως κανείς δεν πρόκειται να νοιαστει πραγματικά. Μαραζωσα τόσα χρόνια.

Ζω στην επαρχία, σε ένα χωριό κι εργάζομαι σταθερά στην κοντινή πόλη στον χώρο της υγείας σε δική μου δουλειά. Άνδρας, 35, ελεύθερος εδώ και κάποια χρόνια (για να καταλάβετε την οπτική γωνία μου). Αυτό που με προβληματίζει πολύ είναι οι κοινωνικές τάσεις που παρατηρώ κι απλώς ήθελα να τις εκφράσω. Οι νέοι άνθρωποι λιγοστεύουν συνεχώς. Άνδρες, γυναίκες. Φεύγουν είτε για Αθήνα είτε για Θεσσαλονίκη ή εξωτερικό. Δεν τους κακίζω βέβαια. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, λογικό είναι...εγώ έφυγα απ'την Αθήνα γιατί κάθε χρόνο γινόταν όλο και πιο βάρβαρη (οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά κλπ.). Ήθελα κάτι πιο ήσυχο κι ανθρώπινο και πληρώνω το τίμημα βέβαια: τα αδιέξοδα της επαρχίας. Δεν βρίσκεις άνθρωπο για σχέση. Θα βλέπεις τριγύρω ή άσπρα κεφάλια στις πλατείες ή πιτσιρίκια που σε λίγα χρόνια θα φύγουν για σπουδές και θα΄ρχονται στην χάση και στη φέξη. Όσες έμειναν, έχουν ήδη παιδιά. Όσοι άνδρες δεν παντρεύτηκαν, έμειναν μόνοι τους και πέφτουν είτε στην εργασιομανία είτε στο αλκοόλ/ουσίες είτε στον υπολογιστή- γενικά πολλή μοναξιά. Οι λίγες νέες γυναίκες που υπάρχουν, προσπαθούν να σταθούν, να δουλέψουν και να βρουν μια παρέα ή έναν άνθρωπο να πουν έστω μια κουβέντα. Γενικά, οι ελεύθερες είναι πάρα πολύ λίγες. Έχω καιρό να δω πραγματικά ευτυχισμένο άνθρωπο, να γελάει και να μιλάει με άνεση. Σε γενικές γραμμές, οι παρέες είναι κλειστές κι οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματική όρεξη πλέον για γνωριμίες. Βλέπω μια παραίτηση, μια γκρίνια και μια σιωπηλή απελπισία. Δεν με βγάζω απ'έξω, φυσικά. Σίγουρα κάνω και projection την δική μου δυσφορία, σε κάποιον βαθμό. Στις γιορτές, ο τόπος γεμίζει κόσμο από Αθήνα. Ζωντανεύει λίγο και μετά μένουμε πάλι εμείς κι εμείς. Οι άνθρωποι απ'τις πόλεις λατρεύουν την περιοχή, τους αρέσει η ησυχία και η ασφάλεια αλλά δεν εγκαταλείπουν την πόλη...και λογικό είναι; Τί να έρθουν να κάνουν; Αφού από εδώ έφυγαν. Αν η ζωή τους ήταν καλύτερη εδώ, θα έμεναν. Όποτε κατεβαίνω Αθήνα, η ατμόσφαιρα με πνίγει. Έχει κατέβει η μισή Ελλάδα κι έχει δημιουργηθεί μια συμφόρηση ανθρώπων, ονείρων, φιλοδοξιών, ελπίδων, όλα στοιβαγμένα σ'ένα μετρό. Όμορφοι νέοι άνθρωποι, μα τόσο βιαστικοί. Κινητά παντού, όλα χωμένα εκεί μέσα. Ονειρευόμαστε να ήμασταν κάπου αλλού, μονίμως. Βλέπω γυναίκες και πραγματικά μου κάνει εντύπωση. Δυστυχώς, αριθμητικά και στατιστικά, τα περιθώρια είναι σχεδόν απαγορευτικά για να γνωρίσεις νέο κόσμο εδώ πέρα. Η προσπάθεια πρέπει να είναι υπερπροσπάθεια, ενώ το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο και μικρό. Στην πόλη, βλέπω μανάδες με καροτσάκια στην μία πλευρά και οι άντρες στην άλλη μεριά, μαζεμένοι όλοι μαζί στα καφενεία τους. Το κέρατο πάει σύννεφο, παντρεμένοι με παντρεμένες, γάμοι δυστυχισμένοι, παιδιά στον αυτόματο και μια ατμόσφαιρα που είναι σα να λέει: "Το βλέπουμε πως τα πράγματα εκτροχιάζονται πλέον, αλλά καθόμαστε σαν τα κοτόπουλα και το κοιτάμε να έρχεται". Κάπου το΄χω χάσει κι εγώ κι έχω χάσει το κουράγιο μου. Μου έχει λείψει η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω κόσμο, να ερωτευτώ, να κάνω σεξ, να κάνω μια σχέση με επικοινωνία και μέλλον...να δω τέλος πάντων ότι υπάρχει ακόμη ζωή και πως δεν με τύλιξε το κουκούλι της δουλειάς, της κούρασης, του σπιτιού και της παραίτησης. Έτσι θα πάει δηλαδή; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα και να γκρινιάζω, βαρέθηκα όμως να αντιμετωπίζω κι αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέμαι αν το βλέπουν ή αντιμετωπίζουν κι άλλοι αυτό. Δεν έχω ιδέα πού πάμε...και δυστυχώς πιστεύω πως όπου κι αν πάμε, θα είναι κάθε πέρσι και καλύτερα. Προφανώς κι έχω γίνει απαισιόδοξος και δύσκαμπτος με τα χρόνια. Παλεύω να το ανατρέψω όμως. Τουλάχιστον για'μένα, γιατί είναι κρίμα νέος άνθρωπος (και νέοι άνθρωποι γενικά), να σαπίζουμε έτσι, είτε στη μοναξιά είτε σε σχέσεις κάτω του μετρίου, απλά και μόνο από ανασφάλειες ή βαρεμάρα κι εγωισμούς. Θέλω να πιστεύω πως μπορούμε και καλύτερα. Αυτά, να'στε καλά.

Έδωσα προφορικά C2 για γερμανικά και ενω είχα γράψει πάνω απο 300 σελίδες καλογραμμένες σημειώσεις όλη την χρονιά για το κάθε πιθανό ή μη θέμα που μπορεί να έπεφτε, είχαμε κανει με την καθηγήτρια φοβερή προετοιμασία ολη την χρονιά και δεν έκανα λάθη γραμματικής ή συντακτικού... Στις εκθέσεις έγραφα πάνω 90% οπως και στην έκθεση των εξετάσεων. Όταν πήγα εκεί... μάγκωσε η γλώσσα μου και απο τον πανικό δεν μπορούσα να αθρώσω λέξη ενω ειχα απεναντι μου τους εξεταστές. Ενω ήξερα τί να απαντήσω και θυμόμουν τα επιχειρήματα, τα μπέρδεψα και έλεγα αλλα αντ'αλλων:( Δεν μπορούσα να βάλω δυο λέξεις στην σειρά να φτιάξω ουτε μια απλή πρόταση:( Πώς αντιμετωπίζετε το αγχος των προφορικών εξετασεων;