Η επιστροφή του δημιουργού Γκιγιόμ Κανέ σε ένα απολογιστικό φιλμ που έκανε πριν από 9 χρόνια, έχοντας ξαναμιλήσει στο ενδιάμεσο για το ηλικιακό άγχος με το Rock 'n' Roll, δείχνει μια προσήλωση στο θέμα σε βαθμό εμμονής. Η παρέα που μας σύστησε πριν από χρόνια περνούσε τότε την πρώτη κρίση, προερχόμενη από το ατύχημα ενός μέλους της που λειτούργησε σαν καταλύτης για να βγουν διάφορα στην επιφάνεια.

 

Η ταινία έφερνε τότε στον νου πολύ έντονα τη Μεγάλη Ανατριχίλα του Κάσνταν και η εξέλιξή της, που παρουσιάζεται τώρα, μεταφέρει τις ανησυχίες των ηρώων σε ένα πιο γήινο επίπεδο, στον τρόμο τού να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, αποχαιρετώντας μια ευμάρεια που έμοιαζε πια δεδομένη. Ο Φρανσουά Κλουζέ αποτυπώνει εξαιρετικά αυτή την εσωτερική κρίση ως ξεπεσμένος οικοδεσπότης που αμφισβητεί πια τα κίνητρα των φίλων του.

 

Ο Κανέ επαναφέρει συμπλέγματα που προέκυψαν μέσα από σχέσεις που έγιναν και δεν έγιναν, επαναλαμβάνεται αρκετά σε σχέση με τους προβληματισμούς των ηρώων του, όμως με το μέγεθός του μπορεί να έχει πλάι του την αφρόκρεμα του γαλλικού εμπορικού σινεμά, ηθοποιούς σπουδαιότερους από τους ρόλους που υποδύονται, οι οποίοι καταφέρνουν να δώσουν ενδιαφέρον σε ένα ανεξήγητα μεγάλο σε διάρκεια φιλμ, παίρνοντας πάνω τους τις δυνατότερες στιγμές ενός κατά τα άλλα φλύαρου φιλμ.