Η Χάρλεϊ Κουίν, η ακροβάτισσα του εγκλήματος με τη στολή του αρλεκίνου και την twisted αίσθηση του χιούμορ, επιστρέφει, ψυχικά συνετισμένη και στυλιστικά προσαρμοσμένη, στα ηπιότερα κελεύσματα του κώδικα New 52. Μπορεί να έχει χάσει την ψυχή της, να βρίζει και να ψεύδεται, μέχρι και να σκοτώνει όποτε χρειαστεί, αλλά αποκτά καρδιά και οίκτο σαν να προσδιορίζει από την αρχή τη σημειολογία της vigilante.

 

Στην ταινία της Κάθι Γιαν κρατά τα προσχήματα της εκτροχιασμένης πρώην ερωμένης του Τζόκερ, αλλά πολύ γρήγορα μαλακώνει την καρδιά της όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο μια μικρή κλέφτρα που καταζητείται από δαίμονες κυρίως, γιατί ξάφρισε ένα πολύφερνο διαμάντι. Στην παρέα των θηλυκών τιμωρών προστίθενται η Κυνηγός, το Μαύρο Καναρίνι και μια ντετέκτιβ (Ρόζι Πέρεζ), όλες ζορισμένες από τις περιστάσεις, που συμβιβάζονται στον παρονομαστή της ηθικής και του δικαίου και τα βάζουν κυρίως με έναν κακό ναρκισσιστή που υποδύεται άκακα (και άχαρα) ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ.

 

Ωστόσο, η ταινία δεν ψάχνει ακριβώς ρεαλισμό, είτε του πρόσφατου και σε επίπεδο πρωτοφανούς φαινομένου πειράματος του Τζόκερ είτε στον βαθμό του ζόφου που έχει λανσάρει με διαφορετικές εκδοχές ο Μπάτμαν. Αντίθετα, δανείζεται από όποια DC εικονογραφία έχει προηγηθεί, ως και από τον Τζόελ Σουμάχερ. Το inclusiveness φαντάζει μονόδρομος και τα Αρπακτικά Πτηνά εφαρμόζουν μια αυστηρή λογική τοποθέτησης χαρακτήρων σε πείσμα της αυθεντικής δημιουργικότητας. Αν κάποιος χειραφετήθηκε πραγματικά, είναι ο Τζόκερ του Τοντ Φίλιπς. Η Χάρλεϊ έμεινε στην εισαγωγική φαντασμαγορία.