Διάγουν μακρά περίοδο κρίσης ο ισπανικός τρόμος και το ισπανικό θρίλερ, το Nο1 εξαγώγιμο προϊόν της σχετικής εθνικής κινηματογραφίας μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα, και αυτό εξηγείται. Τα μεγάλα ταλέντα την έκαναν για άλλες πολιτείες ή βρήκαν καταφύγιο στις streaming πλατφόρμες, ενώ μια νεότερη γενιά κινηματογραφιστών «αμφισβητεί» την προηγούμενη, γυρίζει την πλάτη στην εξυπηρέτηση του είδους και κυνηγά φεστιβαλικές δόξες. Ο Λουίς Πριέτο έκανε μερικές αγγλόφωνες απόπειρες και επιστρέφει στη χώρα του για να κομίσει μια μεταφυσική εξήγηση γύρω από τον (ομολογουμένως αυξημένο) αριθμό αυτοκτονιών σε έναν συγκεκριμένο σταθμό του μετρό της Βαρκελώνης, τον σταθμό Ροκαφόρτ.

 

Παραθέτοντας τη γνώριμη συμφωνία απαράσκευων jump scares, αλλά με μερικές ενδιαφέρουσες εικόνες φρίκης και κάποια απρόσμενα αισθητικά δάνεια –οι αρτζεντικοί φωτισμοί στην κορύφωση–, ο Πριέτο ποντάρει τα ρέστα του στον ικανότατο (και ελαφρώς αχρησιμοποίητο) καρατερίστα Χαβιέ Γκουτιέρεζ και σε ένα ανατρεπτικό φινάλε που τα λαγωνικά του είδους θα μυριστούν από χιλιόμετρα, ωστόσο καταφέρνει να αιφνιδιάσει τους περιστασιακούς σινεφίλ και να σώσει κάπως μια χαμένη (μέσα στην κοινοτοπία της) παρτίδα.

 

«Μετά από αυτή την ταινία το μετρό δεν θα σας φανεί ποτέ ξανά ίδιο», ισχυρίζεται ο Μαδριλένος σκηνοθέτης, ωστόσο οι ανατριχίλες που σκάρωσε ωχριούν μπρος στον αληθινό τρόμο του πίνακα ανακοινώσεων με τον χρόνο διέλευσης των επόμενων συρμών στο Αττικό Μετρό.