Στη λογική του ήρωα που γίνεται πιο πιστευτός και relatable όσο περισσότερο πάσχει (Πολύ σκληρός για να πεθάνει, Φονικό όπλο), η Άνα ντε Άρμας περνάει των παθών της τον τάραχο για να γίνει ικανή και αρκούντως απειλητική εκτελέστρια, αιμορραγώντας ακατάσχετα πάνω στις πουέντ της, ενώ εκπαιδεύεται ως μπαλαρίνα-δολοφόνος στην παράδοση της μαφιόζικης Ρούσκα Ρόμα, και χορογραφώντας στην εντέλεια ελιγμούς επιβίωσης και κινήσεις ακριβείας, παρόμοιες με εκείνες του θρυλικού πλέον Τζον Γουίκ. Ως υποσύνολο του σύμπαντος που έπλασε στωικά και θριαμβευτικά, όπως δείχνουν και οι θηριώδεις εισπράξεις, ο Κιάνου Ριβς σαν σύγχρονος σαμουράι που τα βάζει με την πιο ακραία μορφή του υπόκοσμου, η Ιβ Μακάρο ξεκινά τη δράση της, η οποία συμπίπτει χρονικά με τα γεγονότα του Parabellum, κάπου μεταξύ του τρίτου και του τέταρτου μέρους της σειράς. Στο spin-off του Λεν Γουάιζμαν είναι μονίμως αναστατωμένη, σε αντίθεση με τον βασικά ατάραχο εκτελεστή-πρότυπο, γιατί δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του πατέρα της και στο μυαλό της έχει σφηνώσει η εκδίκηση για τη σκληρή αυτοθυσία του και μόνο.

 

Η δράση κυλά μονότονα, εκρηκτικά, αν και αναμενόμενα, ακριβώς όπως και ο ξύλινος κακός που ενσαρκώνει ο Γκάμπριελ Μπερν στο πνεύμα ενός videogame ξεπαστρέματος, χωρίς το κομψό και επινοητικό στυλ του Κιάνου, ο οποίος κάνει ένα μικρό πέρασμα στην αρχή και εμφανίζεται πιο αποτελεσματικά στο φινάλε, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το πρόσωπο της μονίμως καθισμένης πίσω από το γραφείο της Αντζέλικα Χιούστον αρνείται να σπάσει έστω ελάχιστα, ενώ ο ρόλος του Ίαν Μακσέιν σε αυτό το αεροστεγώς αγέλαστο προϊόν μοιάζει διαδικαστικός. Με τις ερμητικά κλειστές πόρτες του ξενοδοχείου Continental, του κεντρικού αλλά και του παραρτήματος στην Πράγα, εκεί όπου καραδοκούν οι εκτελεστές, τα συμβόλαια θανάτου αλλάζουν αστραπιαία και τα ποσά των επικηρυγμένων ζαλίζουν, δυστυχώς εξατμίστηκε το μυστήριο της πηγής του κακού.