Θα χρειαζόταν να γράψουμε ένα κείμενο αλά Ραφαηλίδη, που θα παρεξέκλινε εντελώς από την κριτική αποτίμηση της ταινίας και θα ασχολούνταν εκτεταμένα με τη στάση του νόμου απέναντι στα ζώα ανά τους αιώνες, ώστε να εξηγήσουμε επαρκώς γιατί η συνθήκη που επινόησε η Λετίσια Ντος στο σενάριό της προς άγρα φιλοζωικών likes όχι μόνο δεν υπηρετεί τα ζώα και την προστασία τους αλλά γυρίζει τη νομική μεταχείρισή τους στον καιρό του Μεσαίωνα.

 

Χονδρικά, η κεντρική ηρωίδα, μια δικηγόρος χαμένων υποθέσεων, μεριμνά ώστε ο σκύλος ενός πελάτη, που δάγκωσε τρεις ανθρώπους, να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου και να περάσει από δίκη. Πιθανότατα, η Ντος κάπου διάβασε ότι η νομοθεσία και η νομολογία αντιμετωπίζουν τα ζώα ως «πράγματα» και σκέφτηκε πως αυτό δεν είναι σωστό – έχουν ψυχή τα ζώα, «είναι καλύτερα κι από άνθρωπο», άλλωστε. Πρόκειται για μια σύνθετη νομική συζήτηση με ηθικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές διαστάσεις που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και, ομολογουμένως, έχει οδηγήσει σε διατάξεις που διασφαλίζουν την προστασία των ζώων και σε κανόνες που αναγνωρίζουν τα ζώα ως υποκείμενα δικαιωμάτων. Από αυτό το σημείο μέχρι να αντιμετωπίζονται ως όντα με συνείδηση, όπως την εννοεί η Ντος στο φιλμ, υπάρχει απόσταση μεγάλη. Αν ήταν έτσι, θα ήταν δυνατός και ο καταλογισμός για τις πράξεις τους και θα επιστρέφαμε σε μεσαιωνικές πρακτικές. Δεν θα καταδικαζόταν ο σκύλος του γείτονα για μαγεία και παγανισμό, όπως τότε, αλλά θα φυλακιζόταν για απόπειρα σωματικής βλάβης ή για φθορά ξένης περιουσίας, για παράδειγμα.

 

Ο συνήγορος υπεράσπισης του φιλμ θα υποστηρίξει ότι πρόκειται για μια κινηματογραφική σύμβαση που οφείλουμε να αποδεχτούμε ή πως όσα συμβαίνουν στο φιλμ είναι προϊόντα μιας υπερρεαλιστικής απεικόνισης της δράσης, στο πλαίσιο μιας σάτιρας. Τι σατιρίζεται όμως; Σίγουρα όχι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, καθώς αυτό τον παραλογισμό πυροδοτεί και, στη συνέχεια, τροφοδοτεί η ίδια η ηρωίδα – από τις αγορεύσεις της γίνεται πλήρως κατανοητό γιατί χάνει διαρκώς και ίσως τελικά να μη φταίνε οι υποθέσεις που αναλαμβάνει. Μην είναι οι πατριαρχικές αντιλήψεις; Μήπως ο ριζωμένος ρατσισμός στη Γηραιά Ήπειρο; Μπας και στηλιτεύει τη σοσιομιντιακή υστερία των καιρών μας; Μα αυτές οι θεματικές συστήνονται καθυστερημένα ως μέρος ενός ύστερου, ευρύτερου «κατηγορώ» που καθιστά ακόμα πιο αλλοπρόσαλλη μια τονικά άνιση, περιστασιακά αχρεία –αδιανόητες οι σεξουαλικές στιχομυθίες με το ανήλικο γειτονόπουλο– και προοδευτικά κακόγουστη δημιουργία που αδικεί τον χαριτωμένο τετράποδο πρωταγωνιστή της τόσο με την κατασκευή της όσο και με το περιεχόμενό της. Ομολογούμε πως μπήκαμε στον πειρασμό να φωνάξουμε τον μπόγια, όχι για να μαζέψει τον σκύλο αλλά όλους τους υπόλοιπους συντελεστές, εντός και εκτός οθόνης.