Ο Αμερικανός Μπελίνι (Τούτσι) είναι προοδευτικός, πρόθυμος να πιέσει για ριζοσπαστικές αλλαγές στην ισότητα των φύλων και στον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Ο Καναδός Τρεμπλέι (Λίθγκοου) είναι μετριοπαθής, με συναινετικές διαθέσεις. Ο Νιγηριανός Αντεγιάμι (Λούσιαν Εμσαμάτι) είναι προοδευτικός σε οικονομικά ζητήματα, αν και συντηρητικής φιλοσοφίας. Ο Ιταλός Τεντέσκι (Καστελίτο) πιστεύει στην παράδοση και ως απαρασάλευτος τραντισιοναλιστής επιθυμεί διακαώς να επαναφέρει την παπική σύγκλητο στις παλιές της διατάξεις. Και οι τέσσερις είναι καρδινάλιοι και διεκδικητές του ανώτατου αξιώματος στην Καθολική Εκκλησία αμέσως μετά τον θάνατο του δημοφιλούς, ρηξικέλευθου και σοφού Πάπα από καρδιακή προσβολή. Ο συνάδελφός τους, ο Βρετανός Λόρενς, γενικής αποδοχής, φύσει συμβιβαστικός, πράος και ιδεολογίας κοντινής αυτής του αποθανόντα και του Μπελίνι, καλείται να συντονίσει το περίφημο κονκλάβιο, να επιβλέψει την ορθότητα των πολύπλοκων διαδικασιών, να αποτρέψει οποιαδήποτε παρεκτροπή της δεοντολογίας, ελπίζοντας ενδόμυχα πως ο νικητής θα πρόσκειται σε μια διακριτική αναθεώρηση προς το βέλτιον.
Με τις τεχνικές δεξιότητες που επέδειξε στο βραβευμένο με Όσκαρ Ουδέν νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο ο Έντουαρντ Μπέργκερ, θα ήταν πολύ εύκολο να μετατρέψει τη διασκευή του μπεστ σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις από το 2016 σε ένα παπικό Survivor, ένα φλασάτο θρίλερ διαδρομιστών ρασοφόρων με πιπεράτες αποκαλύψεις, για να κερδίσει άκοπα το αχανές κοινό του Κώδικα Ντα Βίντσι και να ξεσκονίσει τον γηραιό ρυθμό της εκλογής ενός θρησκευτικού ηγέτη. Αντίθετα, ο Γερμανός σκηνοθέτης ακολουθεί με συνετή προσήλωση και αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση το ωρολογιακό, κεκλεισμένων των θυρών σενάριο του θεατρικού συγγραφέα Πίτερ Στρον (Tinker Tailor Soldier Spy) και παρακολουθεί στενά την πνευματική πορεία του Λόρενς, ενός ανθρώπου του Κλήρου που πασχίζει να παραμερίσει τις εγκόσμιες προκαταλήψεις του δίχως να απεκδυθεί τη σωτήρια ενσυναίσθηση που διαθέτει. Ο ενωτικός λόγος του περί άρσης των βεβαιοτήτων είναι ο κρίσιμος κόμβος στο Κονκλάβιο, με την αμφιβολία που αναπτύσσεται στο απαραίτητο μυστήριο για την ενδυνάμωση της πίστης, το πεδίο ταύτισης του δημιουργού με τον ήρωα. Χωρίς ποτέ να ξεπέσει στον λουστραρισμένο εντυπωσιασμό ενός μηχανικού αραδιάσματος γεγονότων με πασπάλισμα τη δράση, η ταινία, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην επισημανθεί σε πολλές σημαντικές κατηγορίες των επερχόμενων Όσκαρ, είναι ένα υψηλού γούστου pulp δράμα για ψαγμένους, αεροστεγές αλλά και αναπάντεχο στην εξέλιξή του. Σαν να έχει προλάβει τις κινήσεις των δελφίνων, όντας δεινός σκακιστής ο ίδιος, ο Πάπας φρόντισε έγκαιρα και αθόρυβα να σπείρει αόρατα εμπόδια προς την ανάδειξή του διαδόχου του και ο τρόπος που έρχονται στο φως οι αρετές και οι αδυναμίες των υποψηφίων είναι η μεγάλη δύναμη μιας εξαιρετικής δραματουργικής κατασκευής που συνεχώς τροφοδοτείται από νέα στοιχεία και κυρίως από την αθέατη πλευρά των χαρακτήρων, π.χ. από αυτόν της αδελφής Άγκνες (Ροσελίνι, υπέροχη), της θαλαμηπόλου και εξ απορρήτων του Πάπα που κάτι έχει να προσθέσει εκεί που κανείς δεν το περιμένει, καθώς και του σεπτού και αμίλητου καρδινάλιου Μπενίτεζ από την Καμπούλ (Κάρλος Ντίεζ), του άγνωστου x στη δυσεπίλυτη εξίσωση, ο οποίος, κρυφά προστατευόμενος του Ποντίφικα, καταφθάνει στο παρά πέντε για να ταρακουνήσει τη σκακιέρα. Μια μεγάλη ανατροπή συμβαίνει λίγο πριν από την εκπνοή ενός αμφίρροπου ντέρμπι, αλλά καλό θα ήταν να αποφύγετε να την αναζητήσετε εκ των προτέρων ή να τη μαρτυρήσετε αν τη γνωρίζετε ήδη, απλώς διότι το ζητούμενο εντοπίζεται στο αντίθετο ενός twist, δηλαδή στην προσεκτική αμφισβήτηση της αρνητικής πλευράς της έννοιας του στείρου και αναχρονιστικού δόγματος. Στο Κονκλάβιο η πρωτοτυπία έγκειται στη συνειδητά ψυχαγωγική προσέγγιση ενός πολύ σοβαρού θέματος, περίπου όπως η ταινία Το λιοντάρι στον χειμώνα του Άντονι Χάρβεϊ με τον Πίτερ Ο’Τουλ και την Κάθριν Χέπμπορν είχε αιρετικά πειράξει τον διάλογο και το πνεύμα μιας βαριάς ιστορικής περιόδου για να ανοίξει ένα φρέσκο κανάλι επικοινωνίας με την εποχή του, αντίστοιχα.
Άγκυρα και βράχος της ταινίας, από τη διστακτική αρχή ως το βλέμμα ανάτασης της τελικής σκηνής, είναι σταθερά ο Λόρενς του Ρέιφ Φάινς στο επισφράγισμα της καριέρας του πολύ μεγάλου Άγγλου ηθοποιού. Ο αρχιερατικός Νέστωρ που πλάθει κινείται ελάχιστα και εκφράζεται με πολύ κόπο, ωστόσο δίνει το σήμα της αλλαγής ταχύτητας όποτε χρειάζεται και παραμένει η καρδιά του έργου, η κόλλα που χρειάζονται τα τεντωμένα άκρα για να συνεννοηθούν εντός της ασφάλειας των τειχών, δημιουργώντας ένα θαυμαστό διάστημα στοχαστικής ανάσας μεταξύ της πυκνής πλοκής και των συχνά αδιέξοδων απόψεων. Δίπλα του ένας εξίσου κορυφαίος και συχνά παραγνωρισμένος δευτεραγωνιστής, ο Στάνλεϊ Τούτσι, συναρπάζει ως Μπελίνι, ο παθιασμένος εκ των δυνάμει υποψηφίων, ένας λάβρος φιλελεύθερος που πείθει για τη συγκινητική του ειλικρίνεια στις στιγμές μεταμέλειας. Όταν, δε, οι δύο ηθοποιοί μοιράζονται το προσκήνιο, δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω τους, καθώς αναπαριστούν μια αρμονική συγχώνευση διαφορετικών στυλ υποκριτικής, που σπανίζει.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0