Ο πολιτογραφημένος Ανδριώτης Γιόχαν Γκριμονπρέζ υπογράφει ένα ζαλιστικό, αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που είδαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και διεκδίκησε το Όσκαρ στη κατηγορία του, χάνοντας τελικά από το No οther land. Στο Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα η Ιστορία κινείται σε πολλές κατευθύνσεις, καταγράφοντας τραγικά γεγονότα με τους πιο απολαυστικούς ήχους που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Η μοναδική εθνική αμερικανική μουσική, που δεν είναι άλλη από την τζαζ, χρησίμευσε ως δούρειος ίππος για τον ρόλο των ΗΠΑ στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου καθεστώτος του Κονγκό στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και διάσημοι, κοσμαγάπητοι μουσικοί, όπως ο Λούι Άρμστρονγκ, ως βιτρίνα για μια δήθεν πολιτιστική γέφυρα την εποχή που η σημασία της αφρικανικής ηπείρου διογκωνόταν, όπως και τα παγκόσμια συμφέροντα για τον περαιτέρω βιασμό της. Μουσικοί όπως ο ντράμερ Μαξ Ρόουτς και η ακτιβίστρια σύζυγός του, τραγουδίστρια Άμπι Λίνκολν, η ποιήτρια Μaya Angelou και λίγοι ακόμη θαρραλέοι καλλιτέχνες δεν φάνηκαν και τόσο πρόθυμοι να γίνουν ανώδυνοι αντιπερισπασμοί στους γεωπολιτικούς μηχανισμούς της CIA και να λειτουργήσουν ακριβώς ως ιδανικοί πρέσβεις του cool war που θα αντικαθιστούσε τον Ψυχρό Πόλεμο που έβραζε σ’ εκείνη τη φάση. Ο Γκριμονπρέζ, εικαστικός παθιασμένος με τη μη γραμμική αφήγηση, ενσωματώνει εικόνες, ιδέες, μαρτυρίες και σπάνιο φιλμικό υλικό σε ένα συναρπαστικό χρονικό της χειρότερης όψης της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης με ένα σχεδιαστικό πακετάρισμα που καλύπτει όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου ενός κλασικού άλμπουμ της Blue Note. Το Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα, από τον τρομερό τίτλο του και το ρυθμικό πάντρεμα της τζαζ με την πολιτική ως το συγκλονιστικό φινάλε της εισβολής στον δολοφονικά κίβδηλο ΟΗΕ υπό τους ήχους του ανατριχιαστικού «We insist», είναι μια συναρπαστική, syncopated κραυγή για την ελευθερία, που δεν πρέπει να χάσετε.