Το διάστημα αρέσει στα παιδιά, καθώς σχετίζεται με την εξερεύνηση, μια δραστηριότητα σύμφυτη με την παιδική ηλικία. Η δε ιδέα της εξωγήινης ζωής, πέρα από τη συνάντηση με πλάσματα όμοια με εκείνα που τα παιδιά πλάθουν στη φαντασία τους, συνεπάγεται ακόμα περισσότερες πιθανότητες για παρέα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, για ένα μοναχοπαίδι, που περνάει τον περισσότερο χρόνο μόνο του και καλείται να εφεύρει τρόπους για να διασκεδάσει τον εαυτό του, το διάστημα ως ένας φανταστικός τόπος, πέρα από όσα βλέπει το μάτι στον ουρανό, εξάπτει τη φαντασία του, δηλαδή τη βασική πηγή διασκέδασής του και, φυσικά, διευρύνει τις προοπτικές για έναν φίλο.

 

Λίγο-πολύ και οι ενήλικες για τον ίδιο λόγο ξοδεύουν τον χρόνο τους ασχολούμενοι με τον κόσμο πέρα από τη στρατόσφαιρα. Εκείνοι δε που αφιερώνουν τη ζωή τους σε επαγγέλματα σχετικά με το διάστημα, ακόμα κι όταν αυτά δεν σχετίζονται με τη διερεύνηση εξωγήινης ζωής και όταν η ύπαρξη της τελευταίας απορρίπτεται από ένα ξεροκέφαλο, ορθολογιστικό Εγώ, ενδόμυχα κατευνάζουν ένα ανήσυχο ασυνείδητο που λαχταρά να λάβει διάψευση της μοναξιάς του. Θεωρητικά αυτή είναι η κεντρική ιδέα του Elio – και σε περίπτωση που κάποιος στο κοινό δεν το καταλάβει, ένας αφηγητής στο φινάλε το καθιστά σαφές. 

 

Δυστυχώς, από τη στιγμή που ο  Έλιο, ένας πιτσιρικάς που έχασε τους γονείς του και μένει με τη θεία του, συναντά τους εξωγήινους και θεωρείται ηγέτης της Γης εξαιτίας μιας παρεξήγησης, το φιλμ ξεστρατίζει αφηγηματικά και θεματικά και κινείται σε ελεύθερη τροχιά με άξονα τον εαυτό του. Το σενάριο αφήνει την εντύπωση ενός στιγμιαίου αυτοσχεδιασμού, όπως όταν ένας ενήλικας αφηγείται παραμύθι σε ένα μικρό παιδί και εφευρίσκει απρόοπτα ή διαστέλλει τη δράση για να κερδίσει χρόνο. Γνωρίζουμε ότι ο χρόνος και η ακρίβεια που απαιτούνται για την παρασκευή ενός animation δεν αφήνουν περιθώρια για εμπνεύσεις της στιγμής και ευχάριστα (ή δυσάρεστα) δημιουργικά ατυχήματα κατά το στάδιο των «γυρισμάτων», ωστόσο αυτή είναι η πρώτη ταινία της Pixar που δεν μοιάζει στοχευμένη σε κάθε επιμέρους τμήμα της – μια αρετή που διέπει ακόμα και το ναδίρ της φιλμογραφίας του στούντιο, το Lightyear. 

 

Eυτυχώς, ο αποσπασματικός της χαρακτήρας δεν συνεπάγεται μια κακή ταινία. Ευρήματα όπως εκείνο μιας τρίχας, που αναπηδά από το μικροσκόπιο και διασχίζει τον διάδρομο ενός σπιτιού για να επιστρέψει στη ρίζα της, και εικόνες που συνοψίζουν πυκνά και εύληπτα την υπαρξιακή μας αγωνία, σαν αυτή ενός γονατισμένου νεαρού Έλιο στα παράλια μιας θάλασσας, να ατενίζει έναν συννεφιασμένο ουρανό (και το αχανές σύμπαν,) υπενθυμίζουν και υπογραμμίζουν τη χαώδη διαφορά της Pixar σε σχέση με τους άμεσους ανταγωνιστές της. Αν τώρα συνυπολογίσουμε τη συνήθεια του στούντιο να εξάγει καλοσύνη και χαριτωμενιά από αποκρουστικές (στα χαρτιά) υπάρξεις, σαν τα τέρατα του Monsters Inc, την κατσαρίδα-κατοικίδιο του Wall-e ή τον εξωγήινο γυμνοσάλιαγκα του παρόντος, που θα λατρέψουν τα πιτσιρίκια, καθώς και την ικανότητά του να ενεργοποιεί τους δακρυγόνους αδένες μας ακόμα και σε minor προσθήκες στον κανόνα του, σαν αυτή εδώ, το πρόσημο προκύπτει θετικό.