Το φλερτ με το σινεμά είδους και το μοτίβο της επίκτητης οικογένειας που κάποια στιγμή αποσυντίθεται, όπως η βιολογική, φαίνεται ότι θα αποτελέσουν τις σταθερές στο σινεμά του Χρήστου Μασσαλά, ένα εγχώριο work in progress που, μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο του, θέλουμε όσο λίγα να παρακολουθήσουμε πώς θα εξελιχθεί. Aπό τις πασπαλισμένες με γκλίτερ ληστρικές επιδρομές της συμμορίας του «Broadway» (2022), εδώ ο φακός του Έλληνα σκηνοθέτη στρέφει το βλέμμα του σε μια άλλη «συμμορία», εκείνη ενός κινηματογραφικού συνεργείου που προσπαθεί να γυρίσει slasher στα σοκάκια της Αθήνας.

 

Η ψευδο-ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση και η αυτοπαρωδική διάθεση σημαίνουν μια εκκίνηση με το δεξί, έστω κι αν η εμβέλεια των αστείων περιορίζεται στους ανθρώπους του χώρου και στους γνώστες του. Σταδιακά, το βάρος (μοιάζει να) μετατίθεται στη διαπλοκή τεχνητής και αληθινής (;) πραγματικότητας, μα η ταινία υπονομεύεται από μια σεναριακά μισοψημένη meta αφήγηση και από μια απόπειρα κινηματογραφικής αποδόμησης που θα έβγαζε περισσότερο νόημα αν η εγχώρια φιλμογραφία είχε παράδοση στο slasher – πώς να αποδομήσεις κάτι που ακόμα δεν έχει χτιστεί; Tο μεγάλο κρίμα είναι ότι ο Έλληνας σκηνοθέτης θα μπορούσε όντως να το χτίσει, καθώς η ταινία μέσα στην ταινία αποδεικνύει αφομοίωση της φιλμικής γλώσσας και έκτακτη γνώση των χαρακτηριστικών του είδους. 

 

Kατά τα άλλα, μπορεί όλοι οι «ήρωες» εκεί έξω που πασχίζουν καθημερινά να κάνουν σινεμά στη χώρα μας να βρίσκουν τον απόλυτο τρόμο στις συνθήκες παραγωγής, ενίοτε όμως λησμονούν ότι ένα καλοζυγισμένο, στέρεο σενάριο είναι ικανό να στείλει τον «μπαμπούλα» στον αγύριστο.