Το ωραιότερο έργο για την ερωτική ψύχωση, ή αν προτιμάτε, την ψύχωση. Ο ρομαντισμός του Χίτσκοκ συναντάει τον φετιχισμό. Το καλό είναι πως ο Στιούαρτ καταλαβαίνει απολύτως σε ποια ταινία παίζει και οδηγεί τον φιλήσυχο, υψοφοβικό αστυνομικό σε ένα ελεγχόμενο παραλήρημα αυταπάρνησης και πόθου. Από την υπνωτική αφίσα που σχεδίασε ο Σολ Μπας (ίσως την καλύτερη στην ιστορία του σινεμά) και τη μπάσα φωνή της δωρικής Νόβακ, μέχρι τη συμφωνία που συνέθεσε ο Μπέρναρντ Χέρμαν, κάθε μικρός διάλογος ή μεγάλη τρικυμία της ταινίας (η βουτιά δίπλα στη Χρυσή Γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο, η πτώση από το καμπαναριό) είναι μια αξέχαστη εναλλαγή καθημερινού με μπαρόκ, Americana με ευρωπαϊκή παράδοση στην τέχνη. Χορταστικός, χαζευτικός, σπουδαίος, ο Δεσμώτης δεν έχει ξεπεραστεί. Μεγάλο σινεμά αγνών αισθημάτων, άδηλης λαγνείας και τεχνικής μαεστρίας.