Κάτω από το κομψό υπαρξιακό θρίλερ, εκπληκτικά σκηνογραφημένο από τον Αλεξάντρ Τρονέρ, με πρωταγωνιστή έναν έμπορο έργων τέχνης στο κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι, τον κύριο Κλάιν, ο οποίος πέφτει θύμα λάθους και θεωρείται Εβραίος (ενώ δεν είναι), κρύβεται μια αυστηρή, κριτική ματιά του εμιγκρέ Αμερικανού σκηνοθέτη Τζόζεφ Λόουζι και του σεναριογράφου Φράνκο Σολίνας (Κατάσταση Πολιορκίας, Η μάχη του Αλγερίου) στον γαλλικό αντισημιτισμό που οδήγησε στο καθεστώς του Vichy και σίγουρα έχει βαθιές ρίζες ‒ οι Γάλλοι ενοχλήθηκαν στην πρώτη προβολή και η ταινία δεν έκοψε πολλά εισιτήρια, παρά τα βραβεία Σεζάρ στη συνέχεια.

 

Ο Αλέν Ντελόν είναι λακωνικά επιβλητικός στον ρόλο του μεγαλοαστού που ζει σαν να μην τρέχει τίποτε, αγοράζοντας μισοτιμής έργα τέχνης από τους κυνηγημένους Εβραίους κι αφήνοντας μια αθέλητη ειρωνεία συγκατάβασης να ξεφύγει από την επιμελημένη συμπεριφορά του. Χωρίς να προσφέρει καθαρή έκβαση στην ανθρώπινη παρεξήγηση, ο Κύριος Κλάιν πραγματεύεται το ευπρόσωπο τέρας του αμοραλισμού και της συλλογικής αδιαφορίας, αξιοποιώντας το εμβληματικό πρόσωπο του «λευκού» Ντελόν ως φωτογενή καθρέφτη της συνείδησης που παραμένει εγκληματικά ουδέτερη.