Μια πρόταση που αποδείκνυε πως το Χόλιγουντ έχει στερέψει οριστικά από νέες ιδέες, το ριμέικ του Jumanji αποδείχθηκε τελικά χρυσοφόρο, αλλάζοντας lοοκ για να είναι πιο ταιριαστό στη ψηφιακή εποχή μας.
Η οικογένεια μετατράπηκε σε μια παρέα αταίριαστων εφήβων, τα avatar τους δούλεψαν καλά και ο Ντουέιν Τζόνσον έδειξε για μια ακόμη φορά την άμεση επαφή που έχει με το ταβάνι του box-office. To σίκουελ της απρόσμενης αυτής επιτυχίας κρατά τη συνταγή και πλαισιώνει την ομάδα με ηλικιωμένους που θέλουν να ξανανιώσουν παιδιά (Ντάνι Ντε Βίτο και Ντάνι Γκλόβερ στους αντίστοιχους ρόλους) και ο Τζέικ Κάσνταν κατορθώνει να κρατήσει ακόμη καλύτερες ισορροπίες ανάμεσα σε χιούμορ, περιπέτεια και εμφανή CGI, δίνοντας μικρό προβάδισμα στο πρώτο χάρη και στους ψημένους από το πρώτο φιλμ Τζόνσον και Μπλακ.
Το αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπέστατη οικογενειακή περιπέτεια, που δε νοιάζεται να βγει από το focus group για το οποίο σχεδιάστηκε, με δημιουργικές και αφηγηματικές εμπνεύσεις που προδίδουν ότι το franchise αυτό θα συνεχιστεί
Όλο το καστ ηθοποιών πολύ συμπαθητικό εκτός αυτού του μυώδους τύπου, του Ντουέιν Τζόνσον (που ποτέ δεν πρόκειται να θυμηθώ το όνομα του αν δεν τον γκουγκλάρω μέσω ενός τίτλου γκακούρικης ταινίας, μέχρι να δω την φωτογραφία του), του παλαιστή που (επειδή έκανε πολλά λεφτά), θέλησε να γίνει (και) ηθοποιός...
Ας του πει κάποιος, του ατάλαντου (και των παραγωγών του), ότι ποτέ δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τους πρωτοπόρους στο είδος τους (πρότυπο για εκείνον όπως έχει δηλώσει), τους ταλαντούχους-ατάλαντους, Σιλβέστερ Σταλόνε και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, πρωτίστως γιατί αυτό το συγκεκριμένο, κινηματογραφικό πρότυπο (της δεκαετίας του '80), των εξωπραγματικά μυωδών-μπρουτάλ αντρών έχει πια, εδώ και πολλά χρόνια, κουράσει, σχεδόν, ακόμα και αν πρόκειται για αγώνες της κατηγορίας αυτής, του «Bodybuilding» (σκουροβερνικωμένων, υπερμυωδών σωμάτων με χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων)...
Οι παραγωγοί και οι σεναριογράφοι του Hollywood καλό είναι να σκεφτούν και να δημιουργήσουν νέες κινηματογραφικές ιδέες και να αφήσουν τις παλαιότερες επιτυχίες εκεί που βρίσκονται.
Πάλι καλά που μέσω διαδικτυακών πλατφορμών (και όχι μόνο...), μπορούμε να παρακολουθούμε ταινίες χωρίς μετά τα κλαίμε τα λεφτά μας που πετάχτηκαν σε ένα ταμειακό γκισέ ως άλλος κάδος αχρήστων.
Δυστυχώς εγώ τα έκλαψα γιατί τα δύο ανιψάκια μου, μέρες εορτών, ήθελαν κινηματογράφο.
σ.σ.: Ούτε σε εκείνα άρεσε η ταινία!... (Ουφ, ευτυχώς τα μικρά έχουν καλό κριτήριο!).