Το ευχάριστο και αστείο Ταξίδι στην Ιταλία, ένας διάλογος με θέα που κόβει την ανάσα, συνέχεια του Trip, επέκταση του τηλεοπτικού φορμάτ του BBC με τον ίδιο τίτλο και το πρώτο σίκουελ στην πλουσιότατη καριέρα του Μάικλ Γουίντεμποτομ ξεναγεί τους φίλους και συνοδοιπόρους Στιβ Κούγκαν και Ρομπ Μπράιντον σε έναν γαστρονομικό γύρο της Ιταλίας, από το Πιεμόντε και τη Ρώμη μέχρι τη Σικελία, το Αμάλφι και το Κάπρι. Οι Βρετανοί ηθοποιοί παίζουν και πάλι παραλλαγές της δημόσιας περσόνας τους, κρατώντας τα ονόματά τους, τα βασικά χαρακτηριστικά και τη χημεία που ούτως ή άλλως έχουν, σε μια δραματοποίηση της σχέσης τους, αλλά προς το odd couple, τονίζοντας την αρσενική ανταγωνιστικότητα μαζί με έναν αυτοματισμό αλληλοκατανόησης και φιλίας ετών που ενισχύεται από το κοινό επάγγελμα και την παράλληλη πορεία τους. Φυσικά, το σκηνικό είναι απίστευτα όμορφο και τα πλάνα από τις λιχουδιές ανοίγουν την όρεξη, αλλά το Ταξίδι στην Ιταλία δεν είναι το Πριν το Ηλιοβασίλεμα, γιατί, αντίθετα από τη συνέχεια του ρομαντικού στην προκειμένη περίπτωση ταξιδιού που επιχείρησε ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, και παρά τις ασταμάτητες, ξεκάρφωτες, αλλά πάντα αμίμητες μιμήσεις γνωστών ηθοποιών του Μπράιντον (ειδικά του Μάικλ Κέιν, που κοντράρει μαζί με τον συνδαιτυμόνα Κούγκαν), η σχέση αυτού του ντουέτου δεν αναπτύσσεται σε βάθος και δεν εξελίσσεται πέρα από την εμπειρία των πληρωμένων διακοπών τους στην Ιταλία. Σε κάποιες στάσεις της διαδρομής ο διάλογος ξεπεζεύει από την τυπικότητα για να γίνει έμμεσα ψυχαναλυτικός μέσα από τις άμυνες που αναγκαστικά φέρνει η εξοικείωση, όπως όταν ο Μπράιντον εμπιστεύεται σε μια απλή γνωστή του την ενοχική αδυναμία του για μια γυναίκα με την οποία συνευρέθηκε ερωτικά στην Costa Amalfitana, ενώ διστάζει να το πει στον κολλητό, για να μην εκτεθεί σε έναν άνθρωπο που τον ξέρει από την καλή και από την ανάποδη –άρα φοβάται μήπως τον κρίνει πιο αυστηρά–, ωστόσο η ταινία παραμένει ένα σχετικά ανώδυνο, πνευματώδες οδοιπορικό δύο ταλαντούχων αιώνιων εφήβων σε μερικά από τα μαγευτικότερα μέρη στον κόσμο.