Μόνο όταν ένας ερημίτης με αιτία, ο Ρέι Στόουκερ, βετεράνος του ιρλανδικού στρατού που ζει απομονωμένος σε μια καλύβα στο δάσος, κάνει μια σφοδρή εξομολόγηση με ανατριχιαστικά κακοποιητικές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, όταν ήταν στο κατηχητικό, στον επίσης πρώην στρατιωτικό αδελφό του που ήρθε να τον επισκεφθεί έπειτα από καιρό, η Ανεμώνη ξυπνάει από μια μακρόσυρτη, αργή, ασαφή εισαγωγή. Χωρίς τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο κινηματογραφικός λήθαργος του ξεκινήματος ενδεχομένως θα συνεχιζόταν χωρίς θεαματική διαφοροποίηση. Έπειτα από 8ετή απουσία από τα πλατό, ο κορυφαίος ηθοποιός παίζει έναν άνδρα πληγωμένο και οργισμένο, και δεν κάνει καμία προσπάθεια να συγκρατήσει αισθήματα που βράζουν, οδηγώντας τον εκτός οικογένειας και κοινωνίας.

 

Οι παραλληλισμοί της μακράς παρένθεσης του Ντέι Λιούις και του Ρέι που έριξε μαύρη πέτρα είναι πολλοί και το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι πως, φαινομενικά, ο νεαρός γιος που μεγαλώνει ο αδελφός του με την άλλοτε αγαπημένη του Τέσα είναι το κίνητρο για την επάνοδό του στην «κοινότητα» και την εστία που εγκατέλειψε, αλλά αυτός που θυσιάζεται σεναριακά είναι ο Τζεμ του Σον Μπιν, ενός ικανότατου ηθοποιού που κυρίως παρακολουθεί σιωπηλά, αντιδρά ελλειπτικά και λειτουργεί ως δόλωμα για να αποκαλύψει τα μυστικά του ο ηφαιστειώδης πρωταγωνιστής, μήπως και αναθεωρήσει την αυτοεξορία του για το καλό όλων. Βασικά έργο διαλόγων, η Ανεμώνη βρίσκει παλμό όσο περνά η ώρα και ισορροπεί μεταξύ της απωθημένης μονομαχίας των δυο αδελφών κι ενός εικαστικού βλέμματος που υιοθετεί την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα του Ρέι ως το βιβλικό ξέσπασμα του φινάλε. Πίσω από το ουσιαστικό, θεαματικό one man show του Ντέι Λιούις κρύβεται ο σεβασμός του ζωγράφου γιου του, Ρόναν, σε ένα συγκινητικό, ατελές πορτρέτο ενός ραγισμένου άνδρα με ματωμένη καρδιά.