Ο Πατρίτσιο Γκουσμάν εξορίστηκε από τη Χιλή στις αρχές της δεκαετίας του '70 και, όπως συγκινητικά λέει ο ίδιος στην αφήγησή του, αφιέρωσε 45 χρόνια από τη ζωή του κάνοντας ταινίες που ίσως βοηθήσουν μια μέρα να διορθωθεί η αδικία που βλέπει εξ αποστάσεως.

 

Με την Οροσειρά του ολοκληρώνει μια τριλογία που σκοπό έχει να δώσει μέσα από μια ποιητική αφήγηση ένα διαρκές έγκλημα κατά της ιστορικής μνήμης, της πρόσφατης (Νοσταλγώντας το φως) αλλά και αυτής που εκτείνεται σε βάθος αιώνων (Το μαργαριταρένιο κουμπί).

 

Η τωρινή του ταινία είναι η πιο γήινη και συναισθηματική από τις τρεις, παρατηρώντας το επιβλητικό τοπίο της οροσειράς των Άνδεων ως μιας αποθήκης μυστικών, μέρος των οποίων αποκαλύπτονται αργότερα. Τα μυστικά δεν είναι ένα σύνολο από θρύλους και μεταφυσικές ιστορίες, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά μια καταγραφή της καταστολής κάθε έννοιας ελευθερίας από το καθεστώς Πινοσέτ, οι ρίζες του οποίου μεγάλωσαν δίνουν καρπούς μέχρι και σήμερα, πολλά χρόνια μετά την πτώση του.

 

Με τις μαρτυρίες που παρουσιάζει, ο Γκουσμάν αποκαλύπτει μια κοινωνία που μοιάζει με εφιάλτη και πλέον δεν αναγνωρίζεται ούτε από τα βουνά της ούτε, φυσικά, από τον ίδιο, δικαιολογώντας ξεκάθαρα την αποστροφή που νιώθει για όλα όσα λάτρεψε στα νεανικά του χρόνια.