Η τεχνική, η θεματική και η ευαισθησία των αδελφών Νταρντέν είναι παράγοντες που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους ξεγράψει, παρόλο που συχνά έχουμε μπει στον πειρασμό να θεωρήσουμε πως οι πραγματικά δυνατές στιγμές της φιλμογραφίας τους ανήκουν στο παρελθόν. Αποσπώντας το Βραβείο Σεναρίου στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, και μάλιστα με δυνατό ανταγωνισμό, οι «Νεαρές Μητέρες» αποτελούν στέρεο δείγμα κοινωνικού σινεμά με σύγχρονο προσανατολισμό και σταθερό το στυλ των Βέλγων σκηνοθετών. Πρόκειται για το χρονικό πέντε νεαρών γυναικών, ανήλικων και βασικά ανέστιων, οι οποίες βρίσκουν καταφύγιο σε μια δομή/ξενώνα της Λιέγης για νέες μητέρες, σε ένα περιβάλλον φιλικό που τις διδάσκει όσα πρέπει να ξέρουν για να φροντίσουν τα βρέφη τους στην αρχή και τις ενθαρρύνει να πλησιάσουν τις υποψήφιες ανάδοχες οικογένειες. Οι συνθήκες μπορεί να μοιάζουν ανθρώπινες και υποστηρικτικές, αλλά η σκληρή ανατροφή των κοριτσιών προσφέρει υλικό για ανασφάλεια, αμφιβολίες και εκρήξεις. Οι Νταρντέν αξιοποιούν το κρίσιμο διάστημα ανάμεσα στις καλές και τις κακές αποφάσεις, καλύπτοντας ίσως πιο σφαιρικά από την ίδια τη ζωή τη βεντάλια των διαφορετικών περιπτώσεων, ωστόσο με δύναμη και εξαιρετικές σκηνές, ειδικά στο ανατρεπτικά ανάλαφρο φινάλε.