Μια απ’ τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί με θέμα τον πανικό, καθώς και μια θαυμάσια, αφαιρετική αλληγορία για την κρίση στην Αμερική - το σενάριο γράφτηκε το 2008. Αντίθετα απ’ το πορτρέτο του ψυχοπαθούς στο εξαιρετικό Bug του Γουίλιαμ Φρίντκιν, εδώ ο Μάικλ Σάνον, υποψήφιος για  Όσκαρ για τον Δρόμο της Επανάστασης, σκιτσάρει με εσωστρέφεια και απόλυτη αίσθηση της κλιμάκωσης έναν άνδρα που ξεκινάει ευτυχισμένος και αυτάρκης κι εξελίσσεται σ’ ένα πλάσμα γεμάτο αγωνία, του οποίου η ζωή αποκαλύπτεται στα μάτια του θεατή, την ίδια στιγμή που εκείνος σταδιακά χάνει τα λογικά του. Το angst δεν είναι συγκεκριμένο, αλλά εμφανίζεται στα όνειρα που τρομοκρατούν τον Κέρτις Λαφόρς, θολώνουν τις πράξεις του κι αποσταθεροποιούν την οικογένειά του. Το καταφύγιο είναι μια πρωτόγονη, ενστικτώδης αντίδραση προστασίας στο φυσικό φαινόμενο που επίκειται. Στο αντίποδα της ασφάλειας που γεννά η ψευδαίσθηση του ελέγχου των υλικών αγαθών, μια τρύπα κάτω απ’ τη γη ή ένα κάλυμμα από την οργή του Θεού, διαφαίνεται ως η μοναδική σωτηρία ενός απελπισμένου ανθρώπου. Ο Σάνον, μέσω του σεναρίου και της κλειστοφοβικής σκηνοθεσίας του Νίκολς, μορφοποιεί μια μεταφυσική ανησυχία, δύσκολη να εκφραστεί όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή ή απτή απειλή. Ο Σιάμαλαν το έκανε πολύ καλά στον Οιωνό, καταφεύγοντας στη λύση του εξωγήινου. Στο Καταφύγιο, η παράνοια δεν αντιμετωπίζεται μ’ έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά κατατρώει τα σωθικά: ο Άλλος είναι μια σειρά από αντιπάλους που κρύβονται και περιμένουν την κακιά στιγμή για να εκδηλωθούν.