Το φιλμ τόνικ της χρονιάς, μια εντελώς διαφορετική ταινία στο έργο του Ακίν, επιτέλους ελαφριά και σπιρτόζα, χωρίς να είναι καθαρόαιμη κωμωδία, με ευφυέστατη χρήση της σόουλ κυρίως μουσικής και της ελληνικής ψυχής - σε βαθμό που ελάχιστοι Έλληνες σκηνοθέτες έχουν αξιοποιήσει ποιοτικά τα ελληνικά χαρακτηριστικά.

Ήρωας είναι ο Ζήνος (φόρος τιμής στον «σύνδεσμο» Ζήνο Παναγιωτίδη) Καζαντζάκης, ένας φιλότιμος ιδιοκτήτης μιας άθλιας καντίνας στο Αμβούργο, που φυτοζωεί με εργάτες που τρώνε χωρίς απαιτήσεις. Ο αδελφός του το λαμόγιο βρίσκεται σε καθεστώς ημιπαρανομίας, η προσωπική του ζωή είναι μονίμως σε εκκρεμότητα, οι προσπάθειές του να αξιοποιήσει τον μεγάλο χώρο που έχει κληρονομήσει ατυχούν, ώσπου μια σειρά απροσδόκητων εξελίξεων θα οδηγήσουν σε αλυσιδωτές συγκυρίες και με τη βοήθεια ενός μανιακού σεφ και της σπουδαίας μουσικής υπόκρουσης το καταδικασμένο μέρος θα γίνει ένα εστιατόριο άνετο και καλόγουστο στέκι νέων, χώρος για ατελείωτο πάρτι.

Εύστοχα, ο Φατίχ Ακίν δίνει έμφαση στη μουσική και τη χρησιμοποιεί με συνέπεια και φαντασία - η σκηνή με τον Τρόπο του Πασχάλη και των Olympians, ενώ το πάρτι έχει ξεθυμάνει και ένας μοχθηρός τύπος επιμένει σε έναν σεξουαλικό χορό με την εφοριακό, μπαίνει στην ανθολογία των κωμικών στιγμών της δεκαετίας. Και δεν είναι μόνο αυτή. Αποδεδειγμένα εξαίσιος σεναρίστας, ο Ακίν γράφει μια σειρά από καταστάσεις που φλερτάρουν με τη φάρσα και το δράμα, κατανοώντας σε βάθος τη μοιρολατρία και το δαιμόνιο των Ελλήνων του εξωτερικού. Τούρκος είναι στην καταγωγή, νιώθει μια χαρά το αντικείμενο.

Ο ρυθμός του είναι υποδειγματικός και τον βοηθάει να ξεπεράσει τον σκόπελο κάποιων αυθαίρετων λύσεων με τρόπο μαγικό. Αισιόδοξη και εφευρετική, η Κουζίνα με ψυχή είναι αφιερωμένη εξαιρετικά από τον Ακίν στο λίκνο του, το Αμβούργο, με όλη την ενέργεια που του κληροδότησε, στους μετανάστες που επιβιώνουν θριαμβευτικά απέναντι στην τυπολατρική εξουσία, και στη μεθυστική δύναμη των αισθήσεων, της μουσικής και της γεύσης.