Το Τελευταίο Κεφάλαιο, που δεν είναι ακριβώς τελευταίο, μια που οι παραγωγοί γνωρίζουν πως η ζωή κάνει κύκλους και καλό είναι να υπάρχει έδαφος για συνέχεια, ξεκινά με μια μικρή περίληψη των περιπετειών της ηρωίδας Άλις από τις 5 προηγούμενες ταινίες − ό,τι ακριβώς έκανε και το «Underworld» πριν από λίγο καιρό, δείγμα πως είναι 2 πρότζεκτ που έχουν πάρει παράλληλα την κάτω βόλτα και διατηρούνται χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Η Άλις, λοιπόν, βρίσκει μια αφορμή να επιστρέψει και από τις πρώτες σκηνές πρωταγωνιστεί σε δράση τόσο γρήγορη, που κάποιες στιγμές νομίζεις πως δεν συνέβη, λόγω του καταιγιστικού μοντάζ που τη συνοδεύει. Αυτό διατηρείται ως το τέλος σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον όπου στήνονται παγίδες σαν μικρές πίστες του αντίστοιχου βιντεοπαιχνιδιού χωρίς τη διάδραση, και ο θεατής μοιάζει να βλέπει ένα τεράστιο demo του, που είναι δύσκολο να τον βάλει μέσα στο κλίμα. Υπάρχουν σημεία στην πλοκή που αφορούν την Άλις και επιφέρουν συναισθηματική φόρτιση, αλλά φαίνονται τόσο πρόχειρα φτιαγμένα, αφού σκοπός είναι η δράση και μόνο, που δεν ξέρω αν πραγματικά έχουν τη δύναμη να συγκινήσουν κάποιον. Περισσότερο αφορούν την υποτυπώδη αφορμή λόγω της οποίας φτάσαμε σε έκτο φιλμ, ενώ το franchise θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί καιρό πριν.