Ακριβώς την ίδια εποχή που ο Σέρτζιο Λεόνε δοκίμαζε τη δική του συνταγή για το γουέστερν και όλος ο πλανήτης το βάφτιζε σπαγγέτι, ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ αγνόησε με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια τις σειρήνες αλλά και την αμφισβήτηση του σαρωτικού Νέου Κύματος (των σκηνοθετών που ωστόσο τον εκτιμούσαν, σε αντίθεση με άλλους κλασικούς του γαλλικού σινεμά τους οποίους κατεδάφισαν αύτανδρους), συνέχισε τον μοναχικό του δρόμο, μπολιάζοντας το παλαιωμένο γκανγκστερικό με το ιαπωνικό πνεύμα αριστοτεχνικά και, όπως αποδείχθηκε στο μέλλον, εξόχως επιδραστικά.

 

Ο Κοστέλο, ο χαρακτήρας που υποδύεται μοναδικά ο Αλέν Ντελόν, είναι ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, που ποτέ δεν αφήνει ίχνη αλλά τώρα έρχεται αντιμέτωπος με το λάθος και την αδυναμία. Ο σύγχρονος σαμουράι του είναι κινηματογραφικά ρηξικέλευθος, του ταιριάζει απόλυτα, Δυτικός αλλά απόμακρος, αποφασιστικός αν και απροσδόκητος στις λεπτομέρειες, ένας hitman που βασίζεται στη μέθοδο, την προσωπική εκπαίδευση και την ιεροτελεστία της διαδικασίας − σαν τον πρόσφατο Μάικλ «The Killer» Φασμπέντερ του Φίντσερ, αλλά απείρως πιο cool, και με μια χάρη που δεν συγκρίνεται. Με αυτό τον τρόπο, το αριστούργημα του Μελβίλ επηρεάζει δεκάδες ταινίες, κυρίως αμερικανικές, που στηρίζονται στο procedural στοιχείο και το εντάσσουν στην πλοκή, αναβαθμίζοντάς το σε αυτόνομο αφηγηματικό πλαίσιο.

 

Πόσο μεγάλη διαφορά έχει το «Le Samurai», που έκανε 2 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία και αμέσως καταχωρήθηκε στα must, από τα κλασικά νουάρ του Χόλιγουντ, με τους ασήκωτους κακοποιούς που μιλάνε σαν πολυβόλα, περιβάλλονται από ανόητα πρωτοπαλίκαρα, κινούνται χωρίς ενοχή και αμφισβήτηση εκτός νόμου και βρίσκουν έναν εύκολο, βαρετά πανομοιότυπο θάνατο…

 

Πέρα από τις καινοτομίες και την κληρονομιά που αφήνει, ο «Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο», αγέλαστος στην ξαναγυρισμένη τελική σκηνή, είναι ένα τρομερό, σπαρτιάτικο έργο στην εξέλιξή του, αξεπέραστο και μοναδικό − ο Μελβίλ θα υπογράψει ακόμη ένα σπουδαίο φιλμ δύο χρόνια αργότερα, το 1969, τη «Μεγάλη Στρατιά των Αφανών Ηρώων» («L' Armee des Ombres»), ως παρακαταθήκη μεγάλου δημιουργού που πίστεψε στη δύναμη των θεμάτων και των χαρακτήρων, αψηφώντας τον συρμό.