Όλοι γνωρίζουμε πως ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Χιροχίτο δεν καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου μετά την παράδοση της χώρας του στους συμμάχους. Η ταινία Αυτοκράτορας ρίχνει φως στη μεθόδευση του φιλόδοξου στρατηγού Μακάρθουρ, που είχε επωμισθεί την «ανάρρωση» της Ιαπωνίας, για την περίφημη συνάντησή τους – πράγμα εξαιρετικά δύσκολο και λεπτό, καθώς ο Χιροχίτο, ο Θεός Ήλιος για τους υπηκόους που τον λάτρευαν, δεν γινόταν, λόγω πρωτοκόλλου, να υποταχθεί, αν και θεωρητικά ηττημένος. Ο σκηνοθέτης Πίτερ Γουέμπερ κινείται προς την ιστορική κατεύθυνση, που καταλήγει με μια εξαιρετικά καλοστημένη συνάντηση κορυφής που ομολογώ πως με συγκίνησε με τον χειρισμό και την ερμηνεία του Τόμι Λι Τζόουνς καθώς και με τη συμβολική σημασία της, και ενδιάμεσα περιδιαβαίνει με αναδρομές στην προσωπική ιστορία ενός Αμερικανού αξιωματικού που αγάπησε μια Γιαπωνέζα και τώρα καλείται να κρίνει μια χώρα που τον πρόδωσε πολλαπλά και να βοηθήσει τη χώρα καταγωγής του, αν και ύποπτος για έλλειψη αντικειμενικότητας. Εξαιτίας της εσωτερικής πλοκής στη «μεγάλη εικόνα», το αποτέλεσμα είναι τυπικό και αναμενόμενο.