Έχετε δει πολλά παιδικά animation που να αναφέρονται ευθέως σε ζητήματα όπως η εφηβική σεξουαλικότητα ή η γυναικεία περίοδος; Το «Turning Red», η νέα δημιουργία αυτών των φοβερών μυαλών της Pixar, είναι ένα τέτοιο. Στην ταινία η Μέι Λι είναι μια νεαρή κοπέλα που γίνεται δεκατριών χρονών. Το καλωσόρισμά της στην εφηβεία συνοδεύεται από μια κατάρα(;) που κατατρέχει όλες τις γυναίκες της οικογένειάς της από τη γέννησή τους. Όποτε οι ορμόνες της κοχλάζουν και τα συναισθήματά της γίνονται εντονότερα, η Μέι Λι μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο, κόκκινο πάντα.

 

Δεν είναι τυχαία κόκκινο το πάντα κι αυτός είναι ο πιο προφανής από τους συμβολισμούς αυτής της θαυμάσιας δημιουργίας. Σε αντίθεση, όμως, με πιο σύνθετες δημιουργίες της Pixar, όπως το «Inside Out» ή το πιο πρόσφατο «Soul», το «Turning Red» δεν καλύπτεται από τον πέπλο του συμβολισμού, απευθυνόμενο πρωτίστως στους ενήλικες, αλλά μιλά ανοιχτά για τις σκοτούρες και τις ανησυχίες της εφηβείας.

 

Τα κορίτσια της ταινίας έχουν ερωτικές φαντασιώσεις για τα αγόρια της γειτονιάς, αλλά και για τα μέλη ενός boyband που έρχεται για συναυλία στην πόλη τους, η υπερπροστατευτική και καταπιεστική μαμά της ηρωίδας σπεύδει στο σχολείο για να της φέρει σερβιέτες, ντροπιάζοντάς την μπροστά στους συμμαθητές της κι αυτά είναι μόνο μερικά δείγματα από ένα ελευθερόστομο παιδικό φιλμ, ένα animation της νέας εποχής που στοχεύει σε μια εκ βαθέων συζήτηση μεταξύ γονέων και τέκνων μετά την προβολή. Mια συζήτηση που δεν θα έχει περιεχόμενο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης μόνο αλλά και οριοθέτησης και επαναπροσδιορισμού της σχέσης μεταξύ τους.

 

Είναι, βλέπεις, ακόμα μία ταινία μετά το πρόσφατο CODA που αναφέρεται στην αδιαπραγμάτευτη για τους γονείς παρεμβατικότητα και την αποφασιστική (όχι συναποφασιστική) συμμετοχή στη ζωή των απογόνων τους, μια διαχρονική, νοσηρή κατάσταση που ανανεώνει τη δεξαμενή (ακόμα πιο) τραυματισμένων ενηλίκων.

 

Αν προσθέσετε σε όλα αυτά τα ασταμάτητα gags, τη χαριτωμένη όψη του χνουδωτού πλάσματος στο οποίο μεταμορφώνεται η Μέι και την ενδιάθετη προοδευτική φύση του φιλμ –θα βρείτε ακόμα και μια non-binary πινελιά στον επίλογό του‒, καταλαβαίνετε γιατί η συνεισφορά της Pixar στο σινεμά των καιρών μας είναι ανεκτίμητη. Κρίμα που η ιδιοκτήτρια Ντίσνεϊ τη θέτει σε δεύτερη μοίρα, επιμένοντας να στέλνει τις τελευταίες δημιουργίες της απευθείας στην πλατφόρμα του Disney+ στις ΗΠΑ. Είναι το μοναδικό της τμήμα που δεν κάνει ταινίες συνταγής. Έτσι και μας το χαλάσουν, να τους φάει το μαύρο πάντα!