Το δημιουργικό τρίο της Φιλομίνα, δηλαδή ο σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς και οι σεναριογράφοι Στιβ Κούγκαν και Τζεφ Πόουπ, ασχολούνται και πάλι με την αληθινή περίπτωση μιας μεσήλικης γυναίκας που ψάχνει να βρει, σε πείσμα του περίγυρου και των περιστάσεων, όχι τον γιο που είχε χάσει για μισό αιώνα αλλά τα οστά του Ριχάρδου Γ’.

 

Η εκπληκτική πρωτοβουλία του ισόβιου πλέον μέλους του συλλόγου Richard the Third, κ. Φιλίπα Λάνγκλεϊ (που δεν έχει χρισθεί ακόμη dame!), οδήγησε στον εντοπισμό του τελευταίου των Πλανταγενετών λίγα μέτρα κάτω από ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων, στην πόλη Λέστερ των ανατολικών Midlands. Απίστευτο και μαζί ιδανικό για έναν σκηνοθέτη όπως ο Φρίαρς που ειδικεύεται στον εμβολιασμό με μικρές δόσεις αιχμής και κυνισμού γλυκών ιστοριών, γραμμένων από τη συνήθως ζεστή και χιουμοριστική πένα του Κούγκαν που εδώ κρατά τον ρόλο του πρώην συζύγου της Λάνγκλεϊ και έμπρακτου υποστηρικτή της εξωφρενικής εικασίας της.

 

Φυσικά, πίσω από την τρελή ιδέα υπήρξε οργάνωση και έρευνα που πολλοί αμφισβήτησαν στην πορεία. Ο Φρίαρς επιθυμεί να αποκαταστήσει την αδικία, δίνοντας έμφαση στον σεξισμό και την προκατάληψη, και ταυτόχρονα να διορθώσει ελαφρώς την παρεξηγημένη, μονοδιάστατη εικόνα του Ριχάρδου, όπως έχει αποτυπωθεί βασικά από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ ‒ κλείνοντας τον μεγάλο κύκλο του Μεσαίωνα, ο βασιλιάς και πολέμαρχος πρόλαβε να αφήσει κάποιες θετικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως στους νόμους της αγοράς.

 

Η Σάλι Χόκινς εμπνέεται από το όραμα του βασιλιά της, τον βλέπει ζωντανό μπροστά της και καθοδηγείται από την παρουσία του, παίρνοντας κουράγιο για να αντιμετωπίσει τους αρνητές της θεωρίας της. (Το πανεπιστήμιο που πιστώθηκε την ανακάλυψη μαζί με εκείνη απειλεί με μήνυση τους παραγωγούς, υποστηρίζοντας πως παρουσιάζονται ως μοχθηροί τύποι που έκλεψαν τη δόξα από τη Λάνγκλεϊ).

 

Το θέμα είναι εξαιρετικά δυνατό, ο χειρισμός ανθρώπινος και η εκτέλεση ευχάριστη και αναμενόμενη: ο Τελευταίος Βασιλιάς, μια ταινία που σαφώς συμπαθεί τη γυναικεία διαίσθηση έναντι της στεγνής, γραφειοκρατικής λογικής, δεν είναι η καλύτερη στιγμή για κανέναν από τους συντελεστές της, αλλά σε γενικές γραμμές στέκει στο ύψος των περιστάσεων ως ψυχαγωγικό δίδαγμα ιστορικού περιεχομένου, προφανώς με κάποιες μυθοπλαστικές ελευθερίες ως προς την ακρίβεια των γεγονότων.