Ο κασαβετικός φιλμικός άθλος, που βάπτισε και το αγαπημένο μας αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ, βούτηξε στην ψυχοσύνθεση του ηθοποιού, εξερεύνησε τα όρια της ταύτισής του με τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει, την κάποτε σαδιστική υποταγή του προσωπικού στοιχείου έναντι της τέχνης, αλλά και του εξορκισμού όσων το ταλανίζουν μέσω αυτής, ενώ αποτύπωσε την υπαρξιστική κρίση με όλη την αγωνία και την ένταση που τη συνοδεύει.

 

Λίγοι σκηνοθέτες κατάφεραν να ταξιδέψουν εκεί, στην καρδιά του σκότους, και μπόρεσαν στη συνέχεια να επιστρέψουν, ώστε να αφηγηθούν όσα είδαν και σε εμάς τους υπόλοιπους και ο Κασσαβέτης ήταν ένας από αυτούς.

 

Κι αν εκ πρώτης όψης φαίνεται να αφορά κυρίως επαγγελματίες κι ερασιτέχνες ηθοποιούς, ας μην ξεχνάμε ότι «όλος ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή κι όλοι εμείς απλοί ηθοποιοί».