To (ατυχές, για μας) πάντρεμα του μακάβριου χιούμορ της Οικογένειας Άνταμς με το γυαλιστερό, κάπως χοντροκομμένο σκίτσο της Illumination και τη δημιουργική γραμμή των animation της, που στηρίζεται στη λογική ότι για να κρατηθεί το ενδιαφέρον των μικρών χρειάζεται φασαρία, γρήγορες κινήσεις των χαρακτήρων εντός του κάδρου και ζωηρά χρώματα, γνώρισε εμπορική επιτυχία πριν από μία διετία.

 

Έτσι έρχεται το σίκουελ, με την οικογένεια να παίρνει το τροχόσπιτο και να γυρίζει την αμερικανική ενδοχώρα και τη μικρή Γουένσντεϊ να αμφισβητεί τη θέση της στην οικογένεια. Οι σύγχρονες επιτυχίες στο σάουντρακ αφαιρούν ακόμα περισσότερα από τον (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο) γοτθισμό του εγχειρήματος.

 

Εκείνο που θα έπρεπε να προβληματίσει τους δημιουργούς του animation είναι ότι, παρά τη δημιουργική ελευθερία που δίνει το format, o live-action ομόλογός του διά χειρός Μπάρι Σόνενφελντ είχε περισσότερα ευρήματα και μεγαλύτερη σπιρτάδα. Όσα παιδάκια δεν τρομάξουν, δεν θα βαρεθούν, οι μεγάλοι μάλλον θα νιώσουν όπως σε εκείνα τα οικογενειακά τραπέζια που βρίσκονται από υποχρέωση.