Οι τονικές παλέτες, τα παραμυθένια σαν παστέλ λιχουδιές σκηνικά, οι χαριτωμένα ψυχαναγκαστικές συμμετρίες στα πλάνα, ο εκλεκτός και εκλεκτικός θίασος των αγαπημένων πρωταγωνιστών, μαζί με τις υπέροχα απροσδόκητες προσθήκες, όπως ο Τιμοτέ Σαλαμέ και η Φράνσις Μακντόρμαντ, και μάλιστα ως ζευγάρι με επαναστατικές διαθέσεις, δίνουν το «παρών» σε μια κομεντί ανθολογίας, χωρισμένη σε τρία τμήματα, εμπνευσμένα από ένα ιδεατό πολιτιστικό περιοδικό, πάρα πολύ κοντά στο πνεύμα και τη γραφή του «New Yorker», που έκανε τον Τεξανό δημιουργό να αγαπήσει τελεσίδικα τη Νέα Υόρκη.

 

Ωστόσο, η Γαλλική Αποστολή, μια ερωτική επιστολή στο πολύ ιδιαίτερο κράμα των δημοσιογράφων/συγγραφέων που δεν εννοούσαν να ξεχωρίσουν το ύφος από το περιεχόμενο (σε εποχές που το αφεντικό τους, όπως εδώ ο Μπιλ Μάρεϊ, μια φιγούρα απόλυτα βασισμένη στον Χάρολντ Ρος, ενθάρρυνε τη διαφορά από τον μαζικό μέσο όρο των υπόλοιπων εντύπων) δεν είναι ακριβώς το σύνολο των μερών της και είναι στο χέρι του θεατή να παρασυρθεί από τη φυγόκεντρη εκκεντρικότητα του σκηνοθέτη του Grand Budapest Hotel ή να προτιμήσει κάποια από τις ιστορίες.

 

Πάντα με φόντο τη φανταστική πόλη Ennui-sur-Blasé, που σημαίνει κάτι σαν Ανία-στην Αδιαφορία, το «Concrete Masterpiece» έχει τις κωμικές στιγμές του, ειδικά στα παθιασμένα ακραία snap πορτρέτα της Τίλντα Σουίντον και του Έιντριαν Μπρόουντι, με αυστηρό κέντρο βάρους τη Λέα Σεϊντού. Το «Revisions to a Manifesto» μοιάζει περισσότερο με καρικατούρα ιδεολογήματος, με πολλά στοιχεία να μπερδεύουν το νόημά του. Και το τελευταίο, με τη θεσπέσια αφήγηση του βελούδινου και πιο εντυπωσιακού από το καστ αστέρων της ταινίας Τζέφρι Ράιτ, που εκρήγνυται σαν τον Τζέιμς Μπάλντουιν και αμέσως κατεβάζει τόνους και μετράει κάθε του συλλαβή σαν τον Έι Τζέι Λίμπλινγκ, είναι το «Private dining room of the police commissioner», το πιο άρτιο, 100% γουεσαντερσονικό και περιπετειώδες στο στυλ και την εξέλιξή του κομμάτι της τριλογίας.

 

Αν έχει διαβάσει κανείς τουλάχιστον εκατό τεύχη του «New Yorker» από διαφορετικές δεκαετίες, κυρίως τα μακροσκελή άρθρα (ο Άντερσον, πάντως, τα έχει συλλέξει και διαβάσει σχεδόν όλα), θα κατανοήσει βαθύτερα την επιρροή και θα εκτιμήσει τον γάμο του πνεύματος με το γράμμα. Επειδή όμως δεν είναι υποχρεωτικό, η Γαλλική Αποστολή, που είναι ο τίτλος του περιοδικού της ομάδας των Αμερικανών που είναι εκπατρισμένοι στη Γαλλία, στέκει ως λογοτεχνική, νοσταλγική φαντασία με τη δομή τριών μικρού μήκους αφιερωμάτων, στριμωγμένων στην ομπρέλα μιας μεγαλύτερης έμπνευσης.