Η Απέραντη Αγάπη δεν είναι απλώς η αυτοβιογραφική αναπαράσταση της εφηβείας του Εμανουέλε Κριαλέζε αλλά και η εκμυστήρευση ενός μυστικού ζωής του σκηνοθέτη στο πλατύ κοινό. Ο δημιουργός του Respiro και του Terraferma γεννήθηκε και μεγάλωνε με δυσφορία φύλου, μια κατάσταση αδόκιμη και ντροπιαστική τη δεκαετία του ’70 και μόλις φέτος, στο πλαίσιο της προβολής του L’ Immensita στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας, το αποκάλυψε.

 

Η Αντριάνα θέλει να τη φωνάζουν Αντρέα, ο πατέρας της, ως γνήσιο δείγμα της γενιάς του, αρνείται να συμπλεύσει με κάτι που συγκρούεται με τη νόρμα και μόνο η μητέρα της, μια γενναιόδωρη με τα τρία παιδιά της Ισπανίδα που ασφυκτιά στον γάμο και κακοποιείται από έναν σύζυγο που την απατά με τη γραμματέα του, προσφέρει τον ζωτικό χώρο αγάπης και ελευθερίας που χρειάζεται ένα ζορισμένο, αν και ορμητικό δωδεκάχρονο παιδί στα πρόθυρα της ουσιαστικής μετάβασης αλλά και της σεξουαλικής αφύπνισης ‒ ερωτεύεται τη συνομήλικη Σάρα, μια Τσιγγάνα που έρχεται για λίγο διάστημα στη γειτονιά της.

 

Σε ένα δράμα με βαρύ φορτίο και σαφή νοηματική σύνδεση με την κοινωνική επικαιρότητα στο επίπεδο της έμφυλης συνειδητοποίησης αλλά και της αυξανόμενης οικογενειακής βίας, ο Κριαλέζε ανοίγει τον κινηματογραφικό ορίζοντα της προσωπικής ταινίας του με μουσικοχορευτικές φαντασιώσεις της μάνας με την κόρη στους ρόλους της Ραφαέλα Καρά και του Αντριάνο Τσελεντάνο αντίστοιχα από το τηλεοπτικό «Καντσονίσιμα» (και την κλείνει με μια πολύ συγκινητική στιγμή) και διασκεδάζει τη θλίψη με λάμψη σε ένα περιγραφικό συνολικό αποτέλεσμα, υιοθετώντας συχνά την παιδική ματιά σε μια σκληρή εποχή.

 

Το μεγάλο ατού είναι η συναισθηματική κινητοποίηση της Πενέλοπε Κρουζ όποτε η Απέραντη Αγάπη έχει ανάγκη την αβίαστη συμπόνια και την αλλαγή στις ταχύτητες της διάθεσης.