Σε μια μοιραία στιγμή, τυπική της παιδικής απερισκεψίας, μια λάθος κουβέντα ήταν ικανή να στοιχίσει ζωές και να στοιχειώσει τη συνείδηση για πάντα. Το Αντίο Παιδιά είναι ο αριστοτεχνικός αποχαιρετισμός της αθωότητας από τον Λουί Μαλ, ένα έργο σχεδόν αυτοβιογραφικό, βασισμένο περισσότερο σε προσωπικές αναμνήσεις παρά σε λεπτομερή βιώματα, γλυκόπικρο και αληθινό. Πραγματεύεται τη φιλία μεταξύ δυο αγοριών που κάνουν στενή παρέα στην κατεχόμενη από τους ναζί Γαλλία του 1944, σε ένα καθολικό σχολείο όπου φοιτούν εβραιόπουλα με αλλαγμένα, για προφανείς λόγους, τα ονοματεπώνυμά τους.

 

Ένα από αυτά είναι ο Ζαν, και ο Ζιλιέν, ανύποπτος για την πραγματική του ταυτότητα, τον ξεχωρίζει και μοιράζεται μαζί του τον ρυθμό της καθημερινότητας και τις ιδιαίτερες σκηνές της ανέμελης παιδικής ηλικίας που δεν γνωρίζει ταξικούς διαχωρισμούς, φυλετικό μίσος και, πιο ειδικά, την ντροπή μιας χώρας που συνεργάστηκε με τους φασίστες.

 

Η ενοχή, ένα ύπουλο και συχνά ανίατο τραύμα, μεταφέρεται στον πιο ανυποψίαστο αποδέκτη άδικα, αλλά όχι εντελώς απρόσμενα, και λειτουργεί σαν χτύπημα στην καρδιά σε μια ταινία που αποφεύγει υπέροχα τις περιττές δραματικές στροφές, προτιμώντας να κυλά με φυσικότητα, σαν την περιέργεια του μικρού εξερευνητή της ζωής που περιγράφει. Θριαμβεύτρια στις βασικές κατηγορίες των βραβείων Σεζάρ του 1988, η ταινία Αντίο Παιδιά βρέθηκε στις υποψηφιότητες των Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και σεναρίου της ίδιας χρονιάς.