To Sex έβαλε για τα καλά στον κινηματογραφικό χάρτη τον Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ, ως πρώτο μέρος μιας τριλογίας που ολοκληρώθηκε με το Dreams (Sex, Love), το οποίο έφυγε από το περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου με τη Χρυσή Άρκτο. Πριν από αυτό, όμως, έχουμε το Love, τη μεσαία ταινία, την αγάπη που, διόλου τυχαία, κατοικεί σε εκείνο το σταυροδρόμι μεταξύ «σεξ» και «ονείρων» – ή, αν θέλετε, σε ένα κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας που, κατά βάθος, κανείς δεν θέλει να προσέξει.

 

Η δράση εξελίσσεται στο (αρμοστά) πιο ηλιόλουστο Όσλο που είδαμε ποτέ, με κεντρικούς χαρακτήρες μια ουρολόγο κι έναν νοσοκόμο που εργάζονται στην ίδια κλινική. Η συνάντησή τους στο φέρι μποτ και η εξομολόγηση του δεύτερου στην πρώτη ότι ψωνίζει άντρες στο πλεούμενο δίνουν το ερωτικό έναυσμα για εκείνη, αλλά και την αφορμή ώστε ο Νορβηγός δημιουργός να στήσει μια σειρά από εκείνα τα μικροεπεισόδια που (φαίνεται να) λατρεύει, εντάσσοντάς τα σε ένα (ακόμα πιο) ομοιογενές σύνολο. Οι γνώριμες θεματικές περί σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και ελευθερίας δεν εξερευνώνται υπό το πρίσμα μιας κωμωδίας της αμηχανίας, αλλά τροφοδοτούν μια σκανδιναβική μεταγραφή του ρομερικού ιδιώματος, με τους χαρακτήρες να συζητούν εκτεταμένα περί έρωτος και άλλων δαιμονίων. 

 

Το σεξ παραμένει πανταχού παρόν, ενσωματωμένο στην ίδια την πόλη και την ιστορία της – χαρακτηριστική η σκηνή με τα αγάλματα στην πρώτη πράξη–, εδώ, όμως, προσεγγίζεται (και) ως μια μορφή αγάπης. Ο Χάουγκερουντ ταυτίζει την αγάπη με τη φροντίδα – διόλου τυχαίος ο επαγγελματικός κλάδος των δύο χαρακτήρων. Και για να φροντίσουμε κάποιον πρέπει πρώτα να του μιλήσουμε και να ακούσουμε όσα έχει να μας πει, υποστηρίζει ο Νορβηγός δημιουργός. 

 

Ενίοτε και ο ίδιος ο διάλογος, πέρα από γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε διαφορετικούς πόλους – χαρακτηριστική η σκηνή της συζήτησης δυο διαφορετικών γκέι γενεών γύρω από τον HIV–, προκύπτει ως μια ακόμα μορφή φροντίδας. Υπό μια έννοια, παραθέτοντας μια προσεγμένη, καλαίσθητη εκδοχή διαλογικού σινεμά, αμπαλαρισμένη με τις γαληνευτικές μελωδίες του Πέτερ Κάμπχον Κιέλσμπι, που ντύνει μουσικά την αστική εικονογραφία με ένα γλυκό φλικόρνο, και ο Χάουγκερουντ τίποτε άλλο δεν επιθυμεί παρά να μας φροντίσει με αγάπη.