Η καλή ταινία της σεζόν για το συνταίριασμα αταίριαστων ντετέκτιβ εξακολουθεί να είναι το Nice Guys του Σέιν Μπλακ, ενώ, αντίθετα, το Κέντρο Ευφυΐας μάς θυμίζει πόσο μπορεί να στραβώσει η ποθούμενη χημεία όταν δεν υπάρχει ίχνος φροντίδας στους χαρακτήρες ή πρωτοτυπίας στο σενάριο. Ο Rock, ο πάντα συμπαθής Τζόνσον δηλαδή, είναι πρώην θύμα σχολικού εκφοβισμού λόγω πάχους, αν και τώρα είναι θηριώδες αρσενικό και ικανός ντετέκτιβ, και ο Κέβιν Χαρτ, αστέρι στο γυμνάσιο, αλλά απλός λογιστής σε εταιρεία. Η δεξιοτεχνία του πρώτου και η απροθυμία του δεύτερου επιχειρούν να δημιουργήσουν κωμική υπονόμευση στη δράση, την ίδια στιγμή που ο στόχος (η διαλεύκανση μιας παράνομης και επικίνδυνης συναλλαγής απόρρητων στοιχείων, με τον Τζόνσον στον ρόλο του στριμωγμένου, εξιλαστήριου θύματος) μένει εντελώς στο φόντο, σχηματικό και έωλο. Ο Rock Ντουέιν Τζόνσον κοντράρει τον όγκο του, αλλά το έχει ξανακάνει πολύ πειστικότερα παλιότερα, όπως στο Be Cool για παράδειγμα, ενώ ο Κέβιν Χαρτ, ως άτυπος κληρονόμος του Κρις Τάκερ και του Έντι Μέρφι, δεν είναι εξίσου αστείος με τους «μπαμπάδες» του και μπαμπαλίζει τα σουσούμια του σαν χαρούμενο μωρό μπροστά στον καθρέφτη.