Προφανώς θέλοντας να κάνει διάλειμμα από τα απίθανα, υπεράνθρωπα, τεχνολογικά προηγμένα κατορθώματα του  Ίθαν Χαντ στις Επικίνδυνες Αποστολές, ο Τομ Κρουζ διάλεξε έναν ήρωα λίγο μυστηριώδη, αλλά με παρελθόν και ανθρώπινες διαστάσεις, που δίνει και τρώει κανονικό ξύλο, που πυροβολεί με όπλα αναγνωρίσιμα και «πεζά», και που προτιμά να βάζει το μυαλό του να σκεφτεί, αντί να δοκιμάζει εξωπραγματικά μαραφέτια, να σκαρφαλώνει ουρανοξύστες και να ανατινάζει ό,τι βρει μπροστά του. Καλά μέχρι εδώ, αλλά ο Τζακ Ρίτσερ μεταφράζεται κινηματογραφικά σε έναν βαρετό χαρακτήρα και ο Κρίστοφερ Μακουόρι, βραβευμένος για το σενάριο του φιλμ Συνήθεις  Ύποπτοι, αποδεικνύεται σκηνοθέτης κατώτερος των περιστάσεων, ουσιαστικά ανήμπορος όχι μόνο να διαχειριστεί τις σκηνές δράσης αλλά και να κολλήσει τα χιτσκοκικά υλικά της ίντριγκας και των ανατροπών - ως και να δημιουργήσει αληθοφανή κακό στο ανατριχιαστικό πρόσωπο του Βέρνερ Χέρτσογκ. Αν εξαιρέσουμε κάποιες σκηνές ανασύνθεσης των αρχικών δολοφονιών, το έργο κινείται χωρίς έμπνευση και πλαστικότητα.