Ένας σταυροφόρος γυρνά στην πατρίδα του για να τη δει εγκαταλειμμένη, χτυπημένη από την πανούκλα και από έναν γενικότερο σκοταδισμό. Ο ίδιος πολέμησε για το όνομα του Θεού, σκορπώντας όμως κι αυτός τον θάνατο, συμβάλλοντας σε μια γενικότερη φρίκη, και έχει χρόνο να ξανασκεφτεί την ίδια του την ύπαρξη όσο παίζει μια παρτίδα σκάκι με τον Χάρο που έχει βγει παγανιά για να βρει νέα θύματα.

 

Ο μεσαίωνας, ως σύμβολο παρακμής, σήψης και διαρκούς απειλής, δεν είχε αποτυπωθεί αρτιότερα στο σινεμά μέχρι την ημέρα της Έβδομης Σφραγίδας. Ο Μπέργκμαν έφτιαξε γύρω από το απειλητικό και απογυμνωμένο τοπίο του μια σειρά από εικόνες που ξέφυγαν από ακαδημαϊκούς κύκλους και μπήκαν ακόμη και στην ποπ κουλτούρα, γεγονός που αποδεικνύει τη σαρωτική επιρροή της ταινίας στην Τέχνη του 20ού αιώνα αλλά όχι τους σκοπούς της.

 

Η αποδοχή άλλωστε ήρθε αργότερα, πριν από αυτή ο Σουηδός κατόρθωσε να χωρέσει μέσα σε μια πολύ οικονομική αφήγηση έναν ολοκληρωμένο στοχασμό για την αναζήτηση μεταφυσικών απαντήσεων στις υπαρξιακές ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου και το αιώνιο ερώτημα του Θεού, μέσα από μια αξιοθαύμαστη εικαστική ωριμότητα και ένα φινάλε ιστορικό, τον μακάβριο χορό του Θανάτου με όλους πλην των σαλτιμπάγκων, των εκπροσώπων δηλαδή της δημιουργίας, της τέχνης και της φαντασίας, όπλων που προτάσσει ο Μπέργκμαν αντί της φοβισμένης, θεοσεβούμενης, αμόρφωτης και φανατισμένης κοινωνίας που μέσα του επανέφερε διαρκώς έναν αιώνιο μεσαίωνα.