Η πρωτότυπη σεναριακή διασκευή του Ντέιβιντ Μάμετ στην Ετυμηγορία, για έναν ξοφλημένο, αλκοολικό δικηγόρο/νεκροθάφτη που αποφασίζει να μη δεχθεί εξωδικαστικό συμβιβασμό και να πάει ως το τέλος μια σοβαρή υπόθεση ιατρικής αμέλειας και συνολικής συγκάλυψης, πέρασε από 40 κύματα, αρχικά απορρίφθηκε ως αντιεμπορικό και άλλαξε χέρια, περνώντας από καταχρηστικές και ωραιοπαθείς βελτιώσεις από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε σκηνοθέτες που εγκατέλειψαν το project, ώσπου ο ρόλος του σκληρο-ευάλωτου Φρανκ Γκάλβιν κατέληξε στο γρανιτένιο, αποφασιστικό και αδιαπέραστο πρόσωπο του Πολ Νιούμαν και, ευτυχώς, στα ψύχραιμα χέρια του Σίντνεϊ Λιούμετ. Ο ρόλος του Νιούμαν είναι υπέροχος, και η ερμηνεία του απλώς τέλεια, ωστόσο το απολαυστικό δικαστικό δράμα έπεσε στη χρονιά του Ε.Τ και του Τούτσι, χάνοντας και στις πέντε του υποψηφιότητες από το Γκάντι του Ρίτσαρντ Ατένμπορο – όπως και ο Νιούμαν από τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, σε ένα μπέρδεμα των Όσκαρ με το Νόμπελ ειρήνης…