Οι ταινίες της Troma Pictures ήταν συνήθως υπεράνω κριτικής. Περιστασιακά την σήκωναν - το Children (1980) πχ. είναι μια ενδιαφέρουσα κατάθεση στη ζόμπι μυθολογία- και άλλοτε, ευτυχώς σπάνια, άξιζαν και τα πυρά της - αναφερόμαστε στο επαίσχυντο Combat Shock (1986), που, σε επίπεδο κινηματογραφικής εκφοράς και ηθικής, σε λίγα διαφέρει από μια δημιουργία σαν το Α Serbian Film (2010). Δηλώνοντας περήφανα την προτίμησή τους στο κακό γούστο, στο εξωφρενικό gore, στο γυμνό, είχαν μια σχετική γοητεία, εντελώς μεταμεσονύχτιας λογικής, χάρη στο μεράκι με το οποίο έχτιζαν τα αποκρουστικά, χειροποίητα εφέ τους και στην πίστη του συνήθως ολιγομελούς συνεργείου στο low-budget, χαβαλεδιάρικο όραμά τους.

 

Τούτη η αναβίωση των κινηματογραφικών περιπετειών της μασκότ τους, του Toxic Avenger, διόλου για πέταμα δεν είναι, αλλά πάσχει από τη νόσο αντίστοιχων σύγχρονων προσπαθειών, σαν τον Machete (2010) του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Οι δημιουργοί της θεωρούν ότι μπορούν να γεννήσουν μια cult ταινία, αλλά, για να αντιστρέψουμε το γνώριμο ρητό, cult δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Δίχως την άφεση αμαρτιών του πενιχρού προϋπολογισμού και με φτασμένους σταρ  στο οπλοστάσιό τους, επιχειρούν την τεχνητή αναπαραγωγή ενός δευτεροκλασάτου θεάματος, που είχε προκύψει τέτοιο με οργανικό τρόπο, επειδή οι δημιουργοί του δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

 

Ω ναι, τού λείπει το στοιχείο της αυθεντικότητας του νέου Toxic Avenger, κι ας πληροί τα στοιχειώδη για να μην απογοητεύσει τους θεατές στη γαλαρία, κι ας προσπαθούν φιλότιμα τα έμπειρα μέλη του καστ – MVP ο Ελάιζα Γουντ, κάπου ανάμεσα στην κομμένη ονειρική σεκάνς του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όπου μεταμορφώνεται σε γκόλουμ, και στον Πιγκουίνο του Batman Returns (1992).