Ο Άλαν Πάρκερ κάποτε δεχόταν αφορισμούς από την επίσημη κριτική, ως μέλος μιας δημιουργικής παρέας που οι κριτικοί αποκαλούσαν υποτιμητικά «βιντεοκλιπάδες». Υποθέτουμε πως σήμερα οι επικριτές όχι μόνο έχουν αναθεωρήσει, αλλά ίσως εύχονται να είχαμε άλλους πενήντα σκηνοθέτες εντός του στουντιακού συστήματος παραγωγής σαν τον μακαρίτη τον Πάρκερ. Το «Commitments», μια μικρή ταινία με μεγάλη ψυχή, αποδεικνύει τον λόγο. Αν κάτι ήξερε καλά ο Πάρκερ, ήταν να αφουγκράζεται τον τόπο και τον χρόνο της δράσης, να τον συλλαμβάνει κινηματογραφικά και να τον μετουσιώνει σε φιλμικό σύμπαν τεχνητό και συμπαγές, το οποίο άφηνε πάντα την εντύπωση μιας ζωής που συνεχιζόταν κι εκτός κάδρου.

 

«Τhe Commitments» είναι το όνομα μιας αυτοσχέδιας δουβλινέζικης soul μπάντας, γεννημένης χάρη στο όραμα ενός νεαρού μουσικόφιλου, του Τζίμι Ράμπιτ, κι απαρτιζόμενης από μέλη της ιρλανδικής εργατικής τάξης. Τη σύντομη ιστορία των Commitments μαθαίνουμε μέσω μιας voice-over συνέντευξης που δίνει ο Τζίμι σε μελλοντικό χρόνο. Μια ιστορία που υπενθυμίζει με τη γλυκόπικρη κατακλείδα και το εύστοχο twist της ότι, για κάθε δέκα όνειρα που βρίσκουν αίσια την Ιθάκη τους, υπάρχουν άλλα δέκα χιλιάδες που αρκέστηκαν καβαφικά στη σαγήνη του ταξιδιού και στη θαλπωρή της ανάμνησής του. Στο ενδιάμεσο, απολαμβάνουμε διασκευές τραγουδιών του Ότις Ρέντινγκ, της Αρίθα Φράνκλιν και του Γουίλσον Πίκετ –οι εισπράξεις της ταινίας ήταν χλιαρές, το σάουντράκ της, όμως, πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα– και τις απίθανες φάτσες που περνούν μπροστά από τον φακό, ανάμεσά τους κι εκείνη του καρατερίστα Κολμ Μίνι, που ανεβάζει κάθε ταινία μισό αστεράκι παραπάνω με τη συμμετοχή του, και του Γκλεν Χάνσαρντ, που κρατά ψηλά το λάβαρο της ιρλανδικής τραγουδοποιίας, κερδίζοντας κι ένα Όσκαρ το 2007 για το «Falling Slowly» του «Once».

 

Aν και η δουβλινέζικη ατμόσφαιρα δίνει την αίσθηση ενός αιώνιου φθινοπώρου, το «Commitments» αποτελεί ιδανική επιλογή για θερινό σινεμά – μακάρι να βλέπαμε περισσότερες «επανεκδόσεις» σαν αυτό και λιγότερες ταινίες «α΄ προβολής» από το κάτω ράφι.