Μια αμήχανη, ατυχής πρόταση γάμου της Μίλι στον Τιμ λίγο πριν μετακομίσουν στην εξοχή φανερώνει τα προβλήματα στη πολυετή σχέση τους. Εκεί, ένας περίπατος στο δάσος μετατρέπεται σε ημερήσιο εγκλωβισμό σε σπηλιά. Την επομένη, με έναν τρόπο μαγικό μα ουχί μαγευτικό, ο χειρότερός τους φόβος (;) γίνεται πραγματικότητα. Τα σώματά τους λειτουργούν σαν μαγνήτες, πασχίζουν, κυριολεκτικά, να γίνουν ένα. 

 

Ακόμα πιο φρικιαστική από το ίδιο το body horror ίσως είναι η κατάχρηση και η παρερμηνεία του όρου στον καιρό της viral σινεφιλίας και του κριτικού μηρυκασμού. Το συνηθέστερο λάθος που παρατηρούμε είναι να συγχέεται το body horror με το gore. Όχι, τo body horror δεν αναφέρεται στην κατάτμηση της σάρκας από κακόβουλες οντότητες – άρα o τρόμος του «Terrifier», για παράδειγμα, δεν υπάγεται στην κατηγορία του body horror. Το τελευταίο αναφέρεται στον φόβο της μεταμόρφωσης του σώματος, της αλλαγής, της φθοράς και της αλλοίωσης της σάρκας. Συχνά η αφορμή γι’ αυτό είναι εξωτερική, η πραγματική αιτία όμως είναι πάντα ενδογενής και εκδηλώνεται ψυχοσωματικά. Και –εδώ είναι η πονηριά του πράγματος– αυτό που αρχικά φαίνεται σαν πραγμάτωση ενός φόβου στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εξωτερική εκδήλωση υποσυνείδητων επιθυμιών διά της σωματικής μεταμόρφωσης.

 

Μπορεί το ζεύγος του «Together» να φαίνεται πως φοβάται τη δέσμευση, στην πραγματικότητα, όμως, το ασυνείδητό τους τη λαχταρά. Και για να πραγματωθεί αυτή η λαχτάρα, απαιτούνται θυσίες σκληρές, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας. Όταν επιτευχθεί, όμως, γεννά μια νέα οντότητα σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό της, αδιάφορη για την αποδοχή των υπολοίπων. Ω ναι, κάτω από την αποκρουστική εικονογραφία, πίσω από τις επίπονες, χολερικές αντεγκλήσεις του πρωταγωνιστικού ζεύγους, το «Together» κρύβει μια πολύ ρομαντική ταινία, στον αντίποδα horror δημιουργιών που έχουν τοποθετηθεί πάνω στον έγγαμο βίο – από το παραγνωρισμένο «Honeymoon» (2014) και το νοτιοκορεατικό «Sleep» (2023) ως το ζουλαφσκικό «Possession» (1981). Κι αν ο πρωτοεμφανιζόμενος Mάικλ Σανκς δεν κατέφευγε στην κυριολεξία και στην αχρείαστη ανάπτυξη της μυθολογίας για να γοητεύσει (και) ένα μεγαλύτερο κοινό, κι αν το πρωταγωνιστικό του δίδυμο δεν ήταν τόσο ανισοβαρές ερμηνευτικά –προσπαθεί ο Φράνκο, αλλά δυσκολεύεται στη δραματική εκφορά του λόγου–, θα είχε υπογράψει ένα πραγματικά σπουδαίο horror ντεμπούτο.