H Megan, το υπέρτατο smart παιχνίδι που προγραμματίστηκε για να γίνει ο καλύτερος φίλος των παιδιών, και κατέληξε απειλή ακόμα και για τους οικείους τους, επιστρέφει σε έναν κόσμο όπου η Τεχνητή Νοημοσύνη αποτελεί πια απτό μέρος της καθημερινότητάς μας – φοβερό, αν σκεφτείτε ότι πέρασαν μόλις δυόμισι χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας. Ο δημιουργός Τζέραρντ Τζόνστοουν αφουγκράζεται τις ανησυχίες που (δικαιολογημένα) έχει γεννήσει αυτή η εξέλιξη, τις ενσωματώνει στην προβληματική της σχέσης γονέων και τέκνων που τον απασχόλησε στην πρώτη ταινία και διατυπώνει μια συμφιλιωτική θέση, αποδεχόμενος ότι η τεχνητή νοημοσύνη ήρθε για να μείνει. Θα μπορούσε να μην αποδώσει τον ρόλο του κακού σε μια φωνή διαμαρτυρίας, αλλά τουλάχιστον δείχνει κατανόηση προς τα επιχειρήματά της – αλίμονο, όχι και προς τους τρόπους της.

 

Τα παραπάνω ενσωματώνονται όχι σε θριλερική φόρμα, αλλά σε εκείνη της κωμικής περιπέτειας, θυμίζοντας την αντίστοιχη δημιουργική μεταβολή του Κάμερον από τον πρώτο στον δεύτερο Εξολοθρευτή. Ακόμα και το εύρημα της επαναφοράς του κακού της πρώτης ταινίας, προκειμένου να καταπολεμηθεί μια ακόμα πιο κακή ρομποτική ύπαρξη εκεί παραπέμπει, αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Δεν αποτελεί συμφωνία δράσης η Megan 2.0, ούτε ήθελε να γίνει τέτοια. Ο χαβαλές είναι ο στόχος, επιτυγχάνεται αβίαστα κατά την πρώτη ώρα, όταν ο Τζόνστοουν βάζει στο κινηματογραφικό του μίξερ υλικά από πιθανές κι απίθανες επιτυχίες του παρελθόντος, κοπάζει κατά τη δεύτερη ώρα, όταν το πηδάλιο της δημιουργίας αφήνεται σε μια κοινότοπη ίντριγκα, μα τουλάχιστον η παιγνιώδης διάθεση μένει αναλλοίωτη μέχρι τους τίτλους τέλους. Δεν γνωρίζουμε αν η κοινότητα των fan θα αντέξει μετά το 28 Years Later και δεύτερη ταινία σερί που δεν ακολουθεί το παράδειγμα του προκατόχου της, αλλά η Μegan 2.0 είναι εξίσου fun, με έναν δικό της τρόπο.