Ο επιτυχημένος Τομ Λούνις (Λαρς Άιντιγκερ) βοηθά την πρώην σύντροφό του να γεννήσει το παιδί του πρώην συντρόφου της. Ως μαέστρος αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα καλλιτεχνικών επιλογών στη διεύθυνση της ορχήστρας του συμφωνικού έργου που συνέθεσε ένας δύστροπος καλός του φίλος και έχει τίτλο Πεθαίνοντας (Sterben). Οι γηραιοί γονείς του, η Λίσι και ο Γκερτ, αργοπεθαίνουν από καρκίνο και Αλτσχάιμερ αντίστοιχα – η μητέρα του ανακουφίζεται προσωρινά που ο σύζυγός της επιτέλους θα νοσηλευτεί αντί να τριγυρνά γυμνός στα σπίτια των γειτόνων, αν και η ίδια πασχίζει να δεχθεί με πραότητα και ευγένεια τη φροντίδα που χρειάζεται. Στο πεντάτομο, τρίωρο, φιλόδοξο σε προθέσεις και γενικά βλοσυρό σε ύφος, βραβευμένο με Αργυρή Άρκτο στο 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου για το σενάριό του έπος του Ματίας Γκλάσνερ χωρούν αποδράσεις ιλαρότητας, συνεχείς νύξεις για την ανάγκη μιας νέας πνοής, η αλκοολική, επαγγελματικά και προσωπικά ασταθής κόρη της οικογένειας –αν και παραμένει παράταιρη στο κάδρο–, ένα φιάσκο πρεμιέρας ανάλογο με εκείνο της Λίντια Ταρ στο ομώνυμο αριστούργημα του Τοντ Φιλντ και μια δυνατή αντιπαράθεση μητέρας και γιου, αλλά περισσεύει η δραματική ενότητα. Η μυθιστορηματική τακτική των κεφαλαίων, σύνηθες «κατασκευαστικό» δάνειο που αυτόματα αναβαθμίζει τη σοβαρότητα ενός έργου και ταυτόχρονα αυξάνει τις παγίδες της αποσπασματικότητας, εδώ περιορίζεται σε τέχνασμα που αφαιρεί πολύτιμη αφηγηματική ευλυγισία, καθώς τα τμήματα δεν δένουν ακριβώς, αφήνοντας λίγο χώρο για καλές στιγμές και μεγαλειώδεις εκλάμψεις. Η σωστή υποκριτική αντισταθμίζει το δραματικό υπέρβαρο για μια πολυ-ιστορία που ενδεχομένως θα μπορούσε να λειτουργήσει σε σειρά επεισοδίων ή να συμπτυχθεί κυρίως γύρω από τη δραματουργική συνάφεια ενός μουσικού έργου δηλωτικού του θεματικού περιεχομένου με τη συναισθηματική ψυχρότητα που κληροδοτεί η Λίσι στον Τομ – για τη συγκεκριμένη, ανεξερεύνητη ψυχική ακροβασία το ενδιαφέρον θα εντεινόταν.