Bασισμένo στο ομώνυμο, δημοφιλές παιχνίδι τρόμου του Playstation, το Until Dawn εγκλωβίζει πέντε νεολαίους σε μια απομονωμένη κατοικία, αρκετά αντιπαθητικούς ή αδιάφορους ώστε να θέλουμε να τους δούμε να πεθαίνουν ξανά και ξανά, σε μια συνθήκη που μοιάζει, αλλά δεν ταυτίζεται με τη Μέρα της Μαρμότας, καθώς ο τρόπος αλλάζει κάθε φορά. Στην πραγματικότητα εκείνος που εγκλωβίζεται σε μια Μέρα της Μαρμότας είναι ο ενήλικος θεατής, αισθανόμενος πως έχει δει ουκ ολίγες φορές την ίδια teen ταινία τρόμου, με τα συνήθη, απαράσκευα jump scares και τα επαναλαμβανόμενα, επεξηγηματικά λογύδρια. Αυτή τη φορά στη συνταγή προστίθεται μια δόση gore στοιχείου παραπάνω, που είναι και το ζητούμενο από το εφηβικό κοινό στη μετα-Terrifier εποχή. 

 

Κάθε φιλμ χρειάζεται (τουλάχιστον) μια σκηνή αποστροφής και καφρίλας, ώστε να προκαλέσει σούσουρο στο tik-tok και να δώσει αφορμή για reaction βίντεο την ώρα της προβολής, που θα το βοηθήσουν να ακουστεί περισσότερο. Το Until Dawn έχει μια τέτοια σκηνή-ατραξιόν, που χάνει τον όποιο αντίκτυπό της μετά τη νιοστή επανάληψη. Κατά τα λοιπά, στηρίζει την όποια ατμόσφαιρά του στον συνδυασμό production design και φωτογραφίας, καθώς διαθέτει τροχονόμο αντί για σκηνοθέτη.