5 χρόνια μετά το φιάσκο του Suicide Squad, μια νερωμένη, ξενέρωτη, ακαλαίσθητη σε όλα τα επίπεδα χλαπαταγή με τον ενοχλητικό Γουίλ Σμιθ και έναν αποκριάτικο Joker του Τζάρεντ Λέτο, ένα νέο ξεκίνημα, ή κάτι σαν sequel, με τον ίδιο τίτλο και την προσθήκη του ‘The”, θα  ήταν άξιο παρακολούθησης, σίγουρο όχι τέλειο, αλλά επινοητιικό, φρέσκο, αρκετά αστείο και φουσκωμένο με τρέλα και σαρδόνια αυτοαναφορικότητα- που επιπλέον αξιοποιεί τους πρωταγωνιστές. Αυτουργός είναι ο Τζέϊμς Γκαν, που φέρνει στην συμμορία των βαρυποινιτών που αναλαμβάνουν μια αποστολή αυτοκτονίας στο νησί Κόρτο Μαλτέζε για να ελφρύνουν τις ποινές τους, ο οποίος φέρνει τη γνώση της παρεϊστικης συνωμοτικότητας που εφάρμοσε στην εντέλεια στους Guardians of the Galaxy για λογαριασμό των αντιπάλων (της Marvel), προσαρμόζοντας την βία στο σύμπαν της DC, χωρίς βαρίδια, σα να μην έχει τίποτε να χάσει, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες που ρίχνονται στη μάχη με τους αντιπάλους και τους εαυτούς τους. Και οι 7 Ήταν Καθάρματα λοιπόν, με απρόθυμο ηγέτη τον Bloodsport Ίντρις Έλμπα, αδάμαστη ματρώνα την Βαϊόλα Ντέϊβις που δε νιώθει από ανθρωπιά, ευχάριστη έκπληξη τη Χάρλεϊ Κουίν της Μάργκοτ Ρόμπι, μετά την ανεκδιήγητη stand alone ταινία της, “κλέφτες” της παράστασης τον φονιά Τζον Σένα (που θα έχει τη δική του ευκαιρία από την καινούρια χρονιά με το Peacemaker) και τον πιο ευαίσθητο και λογικό Τζόελ Κίναμαν, και αναιμικό τον βασιλιά Καρχαρία με τη φωνή του Σιλβέστερ Σταλόνε, σε αντιστοιχία λακωνικής σοφίας με τον Γκρουτ του Βιν Ντίζελ. Το The Suicide Squad είναι συχνά απρόβλεπτο, ξεχειλωμένο σε διάρκεια, σουρεαλιστικό στο φαντεζί φινάλε του με τους αρουραίους και τους αστερίες, αναμενόμενα θορυβώδες, αιμοσταγές και εύλογα ακατάλληλο, (εκεί που ο προκάτοχός του μάταια προσπαθούσε να χωρέσει φυλακόβια μαγκιά σε παιδικά μυαλά), και βγάζει ένα κάποιο νόημα μέσα στο χάος, σαν λούνα παρκ για εγκληματίες που δεν έχουν καμία σημασία, μέχρι να κερδίσουν το δικαίωμα της ύπαρξής τους.