O παλαβός Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια υπερασπίζεται εδώ και χρόνια από το μετερίζι του το σινεμά των ειδών και το… κακό γούστο με δουλειές που, είτε σου αρέσουν είτε όχι, έχουν όλες τους ένα κοινό στοιχείο: δεν θα σε αφήσουν ποτέ να βαρεθείς. Οι ταινίες του είναι συνήθως πολιτικοποιημένες, έχουν γραφικές εξάρσεις βίας και ενέσεις σλάπστικ και κάποιες φορές αποτελούν απλές ασκήσεις σε κάποιο είδος.

 

Ο Τέταρτος Επιβάτης είναι μια λαϊκή κωμωδία δρόμου (και όχι τρόμου) που κρύβει μια ρομαντική ιστορία, η οποία όμως δυσκολεύεται να αναπνεύσει υπό το βάρος των φαρσικών επεισοδίων. Η τετράδα, που υποδύεται τους τέσσερις επιβάτες του οχήματος, είναι δύο ταχυτήτων. Η Μπλάνκα Σουάρεζ έχει εμφανές star quality και σε κάνει να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή ο Αλμοδόβαρ, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, θα της γράψει έναν ωραίο μεγάλο ρόλο και θα γίνει ευρύτερα γνωστή, ο Αλμπέρτο Σαν Χουάν εξελίσσεται σε κωμικό θησαυρό. Από την άλλη, ο Ερνέστο Αλτέριο δεν διαθέτει την κωμική στόφα κάποιου σαν τον Γκιγέρμο Φραντσέλα (Η ληστεία του αιώνα, Το αριστούργημά μου) που αντίστοιχους γλοιώδεις ρόλους τους παίζει στα δάχτυλα, ενώ ο Ρούμπεν Κορτάντα αδυνατεί να ζωντανέψει την μπουφόνικη ιδιότητα του χαρακτήρα του, όταν αυτή βγαίνει στην επιφάνεια. 

 

Η βιρτουοζιτέ του ντε λα Ινγκλέσια, ειδικά στη μεγάλη σκηνή του μποτιλιαρίσματος, ανεβάζει ποιοτικά την ταινία σε σχέση με τη μέση ισπανόφωνη κωμωδία που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα θερινά τα τελευταία χρόνια. Ιδέες ιδιοφυείς, όπως ένα ζευγάρι που είναι τόσο απορροφημένο παρακολουθώντας το Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ στη μικρή οθόνη του αυτοκινήτου του, ώστε αγνοεί τον χαμό γύρω του, ακυρώνονται ένα λεπτό μετά από… σαχλές επιδείξεις τάε κβον ντο, μα ακόμα και στην πιο νερωμένη του εκδοχή, όπως εδώ, αυτός είναι ο ντε λα Ινγκλέσια. Μπορεί να τηρήσει το μέτρο, μα πολύ απλά δεν θέλει. Και σ’ όποιον αρέσει.