Στον αγγλοσαξονικό κόσμο αποκαλούνται heist movies, στην Ελλάδα ταινίες απάτης. Αν οι φίλοι μας στις χώρες του common law χρησιμοποιούσαν τον ελληνικό όρο, πιθανότατα θα είχαμε δει περισσότερους ταχυδακτυλουργούς ως ήρωες στο συγκεκριμένο (υπο)είδος. Γιατί τι άλλο είναι ο ταχυδακτυλουργός πέρα από ένας πλήρως αποδεκτός και καθολικά αγαπητός «απατεώνας»;

 

Το πρώτο Now you see me στήριξε τη γοητεία του σε αυτό τον συνδυασμό ληστείας και ταχυδακτυλουργίας και σε ένα ανατρεπτικό φινάλε που συνεπήρε μεν τους κυνηγούς των ταινιών με twists, ήταν, όμως, ένα φτηνό κόλπο που αναιρούσε την εσωτερική λογική όσων είχαν προηγηθεί. Κάπως καλύτερη ήταν η δεύτερη ταινία, για να έρθει η τρίτη και να επιβεβαιώσει τη (μικρή) βελτίωση από sequel σε sequel. Κατά την πρώτη ώρα σχεδόν κάθε σκηνή διαθέτει κάποιας μορφής οφθαλμαπάτη μέσα στο κάδρο, στη συνέχεια ο Ρούμπεν Φλάισερ ξεμένει από τρικ – δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε Χουντίνι ο δημιουργός του πρώτου Venom και του Gangster Squad, ας πούμε ότι αναβαθμίστηκε σε Σανκάρα. Ο ρυθμός παραμένει γοργός, με τους διαλόγους να μη διαθέτουν τη σπιρτάδα στην οποία μας έχει συνηθίσει το είδος – ευτυχώς το ταλαντούχο καστ αναπληρώνει την ένδεια κατά ένα μέρος.

 

Το τελικό αποτέλεσμα διασκεδάζει, έστω κι αν το μεγάλο «κόλπο» του δεν ξεπερνά σε εφευρετικότητα και εντυπωσιασμό εκείνο που ο ταχυδακτυλουργός μάς δείχνει το τραπουλόχαρτο που διαλέξαμε.