Έχοντας φέρει το λιλιπούτειο μπάτζετ του άπειρες φορές πίσω, χάρη στην εκμετάλλευση της κουλτούρας των memes, ο αιμοβόρος Γουίνι επιστρέφει με μια δεύτερη ταινία, αυτήν τη φορά παρέα με τον Τίγρη, καθώς απελευθερώθηκαν και τα δικά του πνευματικά δικαιώματα από τα δεσμά της Disney. Βέβαια, με τέτοιες ταινίες εύχεσαι οι διατάξεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας, που αλλάζουν όταν συνωμοτούν οι μεγάλες πολυεθνικές και όχι το σύμπαν, να επέτρεπαν στο στούντιο να κρατήσει τον χαρακτήρα δικό του εις τους αιώνας των αιώνων. 

 

Το budget είναι μεγαλύτερο και επιτρέπει στις δολοφονικές εκδοχές των χαρακτήρων του Μιλν να λύσουν τη σιωπή τους, αλλά και στην ανατομία της κατακρεουργημένης σάρκας να αποτυπωθεί πειστικότερα και γλαφυρότερα, μα η διόγκωση των πόρων της παραγωγής δεν συνοδεύεται από ανάλογη αύξηση του ταλέντου πίσω από την κάμερα. Πιο τρομακτική κι από την ίδια την ταινία είναι η απειλή της έλευσης κι άλλων slasher παραλλαγών γνωστών ηρώων παραμυθιού και η επικείμενη ένωσή τους σε ένα φιλμικό event κακοτεχνίας και κακογουστιάς από την ίδια δημιουργική ομάδα.