«Κάνουμε λάθη ή επιλογές στη ζωή μας;» ρωτά η μεγαλοαστή Άλμα (Ιπέρ) την «προλετάρια» Μίνα (Χερζί), όταν, έχοντας γνωριστεί στο επισκεπτήριο των φυλακισμένων συζύγων τους και αναπτύξει μια ιδιαίτερη, αυθεντική φιλία, αναλύουν και ψυχανεμίζονται λίγο περισσότερο η μία την άλλη. Πορεύονται όπως μπορούν, είναι η απάντηση, και η σκηνοθέτιδα Πατρισιά Μαζουί κινεί με μαεστρία το χαλί κάτω από τα πόδια και των δύο (στην περίπτωση της Άλμα δεν χρειάζεται και τόσο, καθώς φαίνεται να αιωρείται, ελαφρώς ασταθής και ανοιχτή στις προκλήσεις μια ανιαρής καθημερινότητας), αρνούμενη πεισματικά να υποχωρήσει στη σύνθεση δυο αναμενόμενων δραματικών κλισέ. Οι λόγοι που οι άνδρες τους εκτίουν ποινή είναι προφανώς εντελώς διαφορετικός και ο τρόπος που η Άλμα προσκαλεί τη Μίνα στον πύργο της φανερώνει την πρόθεση μιας ασυνήθιστης συμβίωσης, μια απόπειρα πειραματισμού που η καθεμιά βλέπει με άλλο μάτι. Η πυργοδέσποινα δείχνει κυρίως μια διάθεση και ποντάρει σε μια ανατρεπτική τυχαιότητα, ενώ η ενδεής, όψιμη φίλη αναγκαστικά θα μπει στον πειρασμό: φυλακισμένες που ασφυκτιούν ψάχνοντας προοπτική, όπως ακριβώς η Ιζαμπέλ Ιπέρ στο σύνολο της μυθιστορηματικής φιλμογραφίας της (μια χορτασμένη ηθοποιός που ξεπερνά την έννοια της στάνταρ πρόκλησης και λοξοκοιτάζει την έκπληξη), οι πρωταγωνίστριες τεστάρουν τα όρια, την αλήθεια και την αγωγή τους σε μια ταινία αταξινόμητη και πάντα ενδιαφέρουσα. Το ασυνήθιστο της υπόθεσης είναι η διεύθυνση της Πατρισιά Μαζουί: εκτός από την ανάπτυξη δυο χαρακτήρων που ποτέ δεν φλερτάρουν με την ταξική καρικατούρα που φέρουν από τη φύση τους, παρακολουθούμε δυο ικανότατες ηθοποιούς να μετουσιώνουν την προσωπική και καλλιτεχνική τους καταγωγή σε ένα ενιαίο σύμπαν που αλληλοσυμπληρώνεται, σαν να μας πληροφορούν συνεχώς ότι είναι όντως η Ιπέρ και η Χερζί που προεκτείνουν τις περσόνες τους, και δείχνουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή!