Το μοτίβο της ανταλλαγής σωμάτων ανάμεσα σε ανηλίκους κι ενηλίκους, που συναντούμε (σχεδόν) πάντα υπό τη μορφή οικογενειακής κωμωδίας, προσφέρεται για μια κινηματογραφική διερεύνηση του χάσματος γενεών, της (γονιδιακά ενσωματωμένης) ανικανοποίητης φύσης μας, ακόμα και της διάστασης ανάμεσα στον αντικειμενικό και τον βιωμένο χρόνο. Ακριβώς επειδή χρησιμοποιείται ως όχημα για οικογενειακή κωμωδία, δεν αξιοποιείται για τίποτε άλλο πέρα από την υπογράμμιση της σημασίας του οικογενειακού θεσμού, με τις ταινίες να εκμεταλλεύονται στο μεταξύ τη what if διάσταση τις ιδέας για να κομίσουν μερικούς χαριτωμένους σαχλαμαρισμούς. 

 

Το Freakier Friday, συνέχεια του ριμέικ της ομώνυμης ντισνεϊκής παραγωγής, δεν αποκλίνει από τον παραπάνω κανόνα, διπλασιάζοντας πρόσωπα και σώματα, καθώς έχουμε τέσσερις ψυχές που καλούνται πρόθυμα να ανταλλάξουν σώματα και να παραμείνουν εκεί, μέχρι να τα βρουν μεταξύ τους. Έπειτα επιστρέφουν ξανά στο βιολογικό σπίτι τους και το γιορτάζουν όλοι μαζί με μια μεγάλη συναυλία. Μια διάχυτη αίσθηση déjà-vu διέπει κάθε παρεξήγηση της ταινίας, κάτι που δεν θα ενοχλήσει απαραίτητα θεατές που αναζητούν την οικειότητα. Οι ηθοποιοί, πάντως, φαίνονται να πέρασαν πολύ καλά στα γυρίσματα – ενδεχομένως καλύτερα από εμάς.