Συγκαλυμμένα βιτριολική κοινωνική σάτιρα, η αισθαντική και στυλιζαρισμένη Ευτυχία της Ανιές Βαρντά εξιστορεί το απλουστευτικό επιχείρημα ενός συζύγου ο οποίος δημιουργεί παράλληλη ερωτική σχέση με μια άλλη γυναίκα, πως η πράξη τού προσθέτει ευτυχία αντί να προκαλεί δυστυχία, μια συλλογιστική που δεν αλλοιώνεται ακόμα και με τις τραγικές συνέπειες της φαλλοκρατικής παρόρμησής του.

 

Αντί να γυρίσει μια φεμινιστική τραγωδία, η Βαρντά, σε ένα από τα λιγότερο γνωστά, αλλά πιο τολμηρά και ολοκληρωμένα φιλμ της, δανείζεται την τεχνικολόρ αισιοδοξία των ταινιών του συντρόφου της Ζακ Ντεμί για να χτίσει μια πεσιμιστική καταγγελία των φάλτσων παραδόσεων της προ-Μάη του '68 Γαλλίας, επιλέγοντας μάλιστα τον Βέλγο ηθοποιό Ζαν Κλοντ Ντρουό για τον κεντρικό ρόλο και τη σύζυγο και τα δυο πραγματικά τους παιδιά για να τον πλαισιώσουν σε αυτή την οικογενειακή ουτοπία της ευδαιμονίας! Μεγάλο βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στην Berlinale του 1965.