Φτάνοντας αισίως στο πέμπτο φιλμ ενός franchise που από το τρίτο ήδη έμοιαζε κουρασμένο, ευελπιστείς σε κάποιου είδους ανανέωση που θα δικαιολογούσε αυτή την κυκλοφορία. Ματαίως, καθώς οι δημιουργοί ποντάρουν στο δέσιμο που έχουν οι μικροί θεατές με τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς και λειτουργούν καθαρά ως δημιουργοί σειράς, ξεχειλώνοντας ή ενώνοντας μικρές ιστορίες ώστε να προκύψει μεγάλου μήκους ταινία, αφού τα περισσότερα προβλήματα των συμπαθητικών θηλαστικών θα μπορούσαν να έχουν λυθεί σε πολύ μικρότερο φιλμικό χρόνο. Υπάρχουν φυσικά και ευρηματικές στιγμές, αλλά μοιάζουν λίγες σε μια μάλλον αμήχανη περιπέτεια που δεν κυλάει εύκολα ούτε με το σενάριο της καταστροφής του κόσμου, ούτε με τις γονικές ανασφάλειες του Μάνι και της Έλι, και προσπαθεί να αντλήσει κάποια στιγμή έμπνευση από τη Shangri La του Χαμένου Ορίζοντα, κάτι που είχε όμως καλύτερα το πρόσφατο Kung Fu Panda της Dreamworks. Τι μένει, λοιπόν, στο τέλος; Οι μυθικές, πλέον, και πάντα ξεκαρδιστικές, εμβόλιμες περιπέτειες του μικρού Σκρατ, που όσο τις περιμένεις για να γελάσεις πραγματικά, τόσο αυτό εκθέτει τον κορμό της υπόλοιπης ταινίας.